Κατά Λάζαρον… (Η πως κάποιοι προτιμούν να χάσουν παρά να μοιραστούν)

Στην εβδομαδιαία εφημερίδα Επίκαιρη, που εξέδιδε ο Λάζαρος Μαύρος τη δεκαετία του 80 δημοσίευσα το πρώτο μου πολιτικό , και εξόχως πατριωτικό κείμενο με αφορμή τις τότε πορείες γυναικών. Πιστεύω παρέμεινα πατριώτης. Απλώς ωρίμασαν οι απόψεις μου…

Πρέπει να  ήταν γύρω στο 1987. Στη συνέχεια, η ενεργός εμπλοκή μου με τα περιβαλλοντικά με έφερε αρκετές φορές κοντά στον Λάζαρο ( που έδινε τότε πολλή σημασία σε αυτά τα ζητήματα), ενώ στα πρώτα χρόνια του ραδιοφωνικού του προγράμματος ήμουν τακτικός σχολιαστής, κάτι σαν τωρασινός Πάνος Ιωαννίδης.

Σιγά σιγά χάλασε η συνταγή, και με τους τότε συντρόφους Οικολόγους, αλλά και με τον Λάζαρο, και πριν από 2 χρόνια είχαμε την πιο κάτω αντιπαράθεση.

Ξεκινήσαμε από ένα δικό μου κείμενο:

Οι έποικοι.

Είναι γεγονός: αν μια χώρα μεταφέρει πληθυσμό με σκοπό την δημογραφική αλλοίωση μιας άλλης χώρας, τότε διαπράττει έγκλημα πολέμου. Με βάση αυτή τη λογική αντιμετωπίζουμε εδώ και 33 χρόνια το ζήτημα της μεταφοράς Τούρκων πολιτών στο κατεχόμενο βόρειο μέρος της Κύπρου. Και αυτή η ανάλυση λίγο πολύ αποτυπώνει  την πραγματικότητα. Ακούγεται  λοιπόν ρεαλιστικό το σύνθημα: «επαναπατρισμός όλων των εποίκων στα πλαίσια μιας λύσης». Πόσο μάλλον αφού  δεν αφορά Κυπρίους πολίτες, είτε καλούς του νότου, είτε κακούς του βορρά.

Η πραγματική κατάσταση είναι όμως περισσότερο περίπλοκη απ’ ότι  η καλή μας πίστη ή η πολιτική μας αφέλεια μας αφήνουν να δούμε.

Κατ’ αρχάς έποικοι έρχονται στην Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια, ενώ κατά καιρούς η άφιξη τους έπαιρνε διαστάσεις κύματος. Και ενώ είναι σαφές πως πολλοί εξ εκείνων μετακινήθηκαν στο νησί μας για καθαρά πολιτικούς λόγους με την ενθάρρυνση και την υψηλή εποπτεία του Ντενκτάς, πολλοί άλλοι εκμεταλλεύτηκαν τον διάδρομο που είχε ανοίξει και ήρθαν στην Κύπρο για ακριβώς τους ίδιους λόγους που έρχονται στην Κύπρο οι Γεωργιανοί  Πόντιοι, και για τους ίδιους λόγους που επιδιώκουν να έρχονται οι Σύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Πακιστανοί, και άλλοι οικονομικοί  μετανάστες. Σίγουρα η Τουρκία έχει την ευθύνη για τις πολιτικές περιπτώσεις. Η χώρα αυτή θα έπρεπε να κριθεί ένοχη και θα έπρεπε να τιμωρηθεί – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα τιμωρηθούν και τα άτομα που ήταν το αντικείμενο της πράξης . Ακόμα όμως και να γινόταν  αυτό δε σημαίνει πως θα έφευγαν όλοι εκείνοι που ήρθαν στην Κύπρο. Κατ’ αρχάς και κατ’ αναλογία με τους πρόσφυγες που πέθαναν σε ξένους τόπους, ούτε και οι έποικοι που πέθαναν στο νησί μας μπορούν να μεταφερθούν πίσω στους τόπους τους. Οι ζωντανοί παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα: ποιοι είναι οι έποικοι θα έλεγε κάποιος; Ένας αξιωματικός του στρατού εισβολής που έμεινε στην Κύπρο, παντρεύτηκε Τουρκοκυπρία και έχει και 3 παιδιά από 25 – 30 χρονών είναι έποικος; Και ακόμα χειρότερα; Είναι τα παιδιά του έποικοι, και θα έπρεπε να απελαθούν σύμφωνα με τους μαξιμαλιστές πολιτικούς μας; Και ακόμα πιο βλάσφημα: είναι πιο Κερυνειώτης ένας 25χρονος που γεννήθηκε από πρόσφυγες Κερυνειώτες στην Λεμεσό, από το παιδί του προαναφερθέντος αξιωματικού που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ιδία την Κερύνεια;

Και αν όλα τα πιο πάνω εισαγάγουν ένα σωρό δυσκολίες και πολυπλοκότητες, φανταστείτε τι γίνεται με τις περιπτώσεις εκείνες για τις οποίες δεν μπορεί να τεκμηριωθεί πολιτική παρέμβαση, τις περιπτώσεις εκείνες δηλαδή των οικονομικών μεταναστών που αντιμετωπίζουν όλες οι χώρες.

Εν τέλει τίποτα δεν είναι απλό. Γιατί εκτός από τη θέση των ΤΚ και της Τουρκίας για το ζήτημα αυτό, υπάρχει και η δικαιολογημένη δική μας θέση για το ζήτημα η οποία τείνει να γίνει κόκκινη γραμμή, τουλάχιστον ως προς την ανάγκη να ορισθεί ένας αριθμός ανθρώπων που θα πρέπει να επαναπατριστούν, είτε με πολιτική απόφαση είτε με την παροχή κινήτρων.

Αλλά και εδώ όπως σε όλα, χρειάζεται καλή θέληση, ελαστικότητα και ανάγκη εφεύρεσης έξυπνων λύσεων και ιδεών.

Ο Ανάν τα είχε όλα αυτά μπροστά του.  Δεν έπαθε παράκρουση ένα πρωινό και μας παρουσίασε ένα τόσο μακρύ και πολύπλοκο σχέδιο. Έτσι;

Από τη στήλη του στη Σημερινή μου έγραψε:

[ Eρώτηση ]

Πώς ο Αττίλας πέτυχε να εδραιωθεί στα μυαλά των υποδούλων; Και πώς πέτυχε να αποκτήσει ιδεολογικά προγεφυρώματα στις ελεύθερες περιοχές; Αρκεί, μήπως, ως παράδειγμα το ότι: Ο κ. Γιάννος Κ. Ιωάννου, εν των διακεκριμένων Αναν-ιστών αρθρογράφων, δημοσίευσε στον «Πολίτη» 10.9.07 και το εξής ερώτημα: «Είναι πιο Κερυνειώτης ένας 25χρονος που γεννήθηκε από πρόσφυγες γονείς στη Λεμεσό, από το 25χρονο ή 30χρονο παιδί Τούρκου αξιωματικού του στρατού εισβολής [νυμφευμένου με Τ/κ)] που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ίδια την Κερύνεια;»
Λάζ. Α. Μαύρος

12/09/07

Δεν έμεινα βεβαίως σιωπηλός:

Τα ιδεολογικά και τα πραγματικά προγεφυρώματα του Αττίλα.

«Τα είχα όλα μια φορά

Κι ήθελα παραπάνω

Τι να τα κάνω τώρα πια

Απόψε που σε χάνω»

(Νίκος Πορτοκάλογλου – Θάλασσα μου σκοτεινή).

Πρώτη φορά άκουσα τη λέξη προγεφύρωμα το 1974. Παρακολουθούσα τις συζητήσεις των μεγάλων για το κακό που μας βρήκε, και συμφωνούσαν όλοι πως αν οι δυνάμεις εισβολής κατάφερναν να ολοκληρώσουν το προγεφύρωμα Κερύνεια – Κιόνελι, τότε τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ.

Δυστυχώς ο Αττίλας το πέτυχε αυτό, και τα υπόλοιπα τα ζούμε ακόμη.

Μεγαλώνοντας και μελετώντας τα γεγονότα, επιβεβαίωσα το αυτονόητο: πως το κακό του 1974 το έφεραν όλοι εκείνοι οι ακραίοι, οι εθνικιστές, που με πολλούς τρόπους υπονόμευαν το κράτος με αποτέλεσμα να το κάνουν εύκολο στόχο στην καραδοκούσα Τουρκία. Και «όλοι εκείνοι», ήσαν όσοι πήραν τα όπλα, όσοι έδωσαν τις διαταγές, αλλά και όσοι δηλώνοντας και διαδηλώνοντας «έψησαν» τη σχετική κατάσταση. ( Κάποιοι μετάνιωσαν, και είναι προς τιμήν τους).

Οι ίδιοι, και άλλοι νεοεθνικιστές που τώρα συσπειρώνονται γύρω από τον πρόεδρο Παπαδόπουλο και έχοντας ακριβώς τα ίδια μυαλά ψήνουν τώρα την άλλη φάση του εγκλήματος: το σφράγισμα της διχοτόμησης, της οριστικής αποξένωσης του βορείου μέρους της Κύπρου και των όσων Κυπρίων κατοίκων παραμένουν ακόμα εκεί. Χρειάζεται λοιπόν πάρα πολύ θράσος να κατηγορείς κάποιον που επιθυμεί τη λύση και τη συμφιλίωση πως βοηθά τον Αττίλα να δημιουργήσει «ιδεολογικά προγεφυρώματα» στα μυαλά των από καιρό υποδούλων Κυπρίων. Αν οι Κύπριοι είναι υπόδουλοι, αυτό οφείλεται στα πραγματικά,  επί του εδάφους προγεφυρώματα, τα οποία δημιουργήθηκαν με την βοήθεια των τότε ιδεολογικών συγγενών των σήμερα κυβερνώντων.

Την κατηγορία του δημιουργού ιδεολογικών προγεφυρωμάτων μου πρόσαψε ο αγαπημένος μου εθνικιστής δημοσιογράφος κ. Λάζαρος Μαύρος σχολιάζοντας πρόσφατο δικό μου κείμενο. Ο στόχος της κατηγορίας αλλά και της γενικότερης δημοσιογραφικής εργολαβίας  του κ. Μαύρου είναι η ταύτιση όσων διαφωνούν μαζί του με τους εχθρούς του έθνους. Το θράσος του σχετικού δημοσιεύματος έγκειται στο απλούστατο ζήτημα πως τα δεινά της Κύπρου, τον εχθρό που βρίσκεται εντός των τειχών,  τα έφεραν οι ακραίοι, οι εθνικιστές οι μαξιμαλιστές, οι οποίο ακόμα και αν ισχυρίζονται πως διαβάζουν ιστορία, σίγουρα δεν τη μελετούν. Σήμερα επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους, και φυσικά θα φέρουν και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Δε θα χαρακτηρίσω εγώ τον κ. Μαύρο εχθρό, αφού όπως σωστά (έστω και προεκλογικά) δήλωσε ο κ. Παπαδόπουλος, δεν υπάρχουν εχθροί ανάμεσα μας.

Θα του ζητήσω να ηρεμήσει και να συλλογιστεί λίγο γιατί όλο και περισσότεροι ανάμεσα μας προτιμούν πλέον να «χάσουν» παρά να «μοιραστούν».

Η συνέχεια:

ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2007

Εθνικιστής & Γ. Κ. Ιωάννου

EΙΡΗΣΘΩ

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΑΝΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΣ, με επί του θέματος επιχειρήματα, τους βλέπεις με χαρμολύπη να καταφεύγουν στις εύκολες ετικέτες διαπόμπευσης: «Είσαι εθνικιστής»! Και τελειώσαμε! Χαρμολύπη διότι: Από τη μια χαίρεσαι που όλη η «φιλοσοφία» τους είναι τόσο ξέβαθη, ώστε μόνο καταφύγιο απομένει ο στιγματισμός: Σου κολλάνε ένα «εθνικιστής» και ξοφλήσανε! Και λύπη διότι: Είναι κρίμα, άνθρωποι που έχουν θάρρος και ευχέρεια να διατυπώνουν δημοσίως, με άρθρα, τους στοχασμούς τους, να μη στοχάζονται! Ούτε, έστω, τι σημαίνει η βολική, διά πάσαν νόσον, ετικέτα του «εθνικιστή», που αστόχαστα εκτοξεύουν. Μία πιθανή εξήγηση:

Τ Α ΟΚΝΗΡΑ μυαλά, μέσα σε παρωπίδες αμετάπειστου φανατισμού, όπου πρόλαβαν από κάποια στιγμή και εφεξής να αυτοεγκλωβιστούν, λειτουργούν πλέον με αυτόματα ανακλαστικά ορμέμφυτου. Δεν στοχάζονται. Ούτε καν τι ακριβώς τους είπες. Αισθάνονται μόνο ότι τους πάτησες. Και απλώς εκτινάσσονται, δίκην αμυνόμενου ερπετού, για να δαγκώσουν. Όπως νομίζουν ευκολότερα: «Είσαι εθνικιστής»! Κι επειδή ένα άρθρο πρέπει να συναποτελείται από έναν ελάχιστο αριθμό λέξεων, το παραγεμίζουν με ό,τι άσχετο κόψει ο νους τους. Αυτό, υποψιάζομαι, συνέβη και με τον κ. Γιάννο Κ. Ιωάννου. Όστις υπογράφει στην «Αλήθεια» ότι του είμαι ο «αγαπημένος» του «εθνικιστής δημοσιογράφος». Και ότι έχω «θράσος»! Επειδή τόλμησα να υποθέσω ότι: Άρθρο, που δημοσίευσε ο ίδιος για τους Τούρκους εποίκους του Αττίλα, αποτελεί προϊόν των ιδεολογικών προγεφυρωμάτων που πέτυχε να αποκτήσει στις ελεύθερες περιοχές ο Αττίλας, εδραιωθείς στα μυαλά κάποιων Κυπρίων. Δεν πειράζει που απέφυγε ν’ απαντήσει επί της ουσίας. Εδώ θα παραθέσω ξανά το απόσπασμα του άρθρου του κ. Γ. Κ.

Ιωάννου για τους εποίκους: «Είναι πιο Κερυνειώτης ένας 25χρονος που γεννήθηκε από πρόσφυγες γονείς στη Λεμεσό, από το 25χρονο ή 30χρονο παιδί Τούρκου αξιωματικού του στρατού εισβολής [νυμφευμένου με Τ/κ] που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ίδια την Κερύνεια;» (10.9.07). Με επανάληψη του δικού μου

ερωτήματος: Αυτή η αντίληψη για τους εποίκους, ποιον υποστηρίζει; Τον Αττίλα ή τους Κυπρίους; Την Τουρκία ή την Κυπριακή Δημοκρατία; Η αρθρογραφική – ιδεολογική προσπάθεια να καταστεί αποδεκτό από τα θύματα του Αττίλα -τους

Κυπρίους- το τουρκικό έγκλημα πολέμου του εποικισμού, να εξωραϊστεί το προϊόν της κατοχής, της εθνοκάθαρσης και της βίαιης αλλοίωσης του πληθυσμού, τι άλλο συνιστά εκτός από ιδεολογικό προγεφύρωμα του Αττίλα; Και υπηρεσία στον κεμαλικό σοβινισμό; Αν ήταν να πλήρωνε ο Αττίλας για μια τέτοια, υπέρ των εποίκων του, προπαγάνδα στις ελεύθερες περιοχές, πόσα άραγε θα τον χρέωναν οι επαγγελματίες «επικοινωνίας & διαφώτισης»;

Δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητο αυτό. Πλην όμως στη Σημερινή δε δημοσιεύτηκε ποτέ. Κάπου εδώ τέλειωσε αυτή η πολύ εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων.

Οι έποικοι και οι εθνικιστές

Ο αγαπημένος μου εθνικιστής δημοσιογράφος  κ. Λάζαρος Μαύρος έδωσε συνέχεια στην μικρή μας κόντρα. Θύμωσε γιατί τον χαρακτήρισα όπως του αρμόζει: εθνικιστή. Και βεβαίως όπως όλοι οι ανά τον κόσμο, άνευ επιχειρημάτων εθνικιστές κολλούν στους ιδεολογικούς τους αντιπάλους το στίγμα του εχθρού του έθνους, έτσι και ο κ. Μαύρος αφήνει να νοηθεί ότι ο υπογράφων πληρώνεται από τον Αττίλα! Πέραν της κατάπτυστης,  φασίζουσας αλλά μοιραία αναμενόμενης  νοοτροπίας, η πραγματικότητα αποτυπώνεται διαφορετικά: αν ο Αττίλας έπρεπε να πληρώσει  κάποιους στην πλευρά μας, θα πλήρωνε εκείνους που τον έφεραν στο νησί το 1974, και εκείνους που τον απενοχοποίησαν τα τελευταία χρόνια. Και ο υπογράφων δεν περιλαμβάνεται ούτε στη μια ομάδα, ούτε στην άλλη. Ο κ. Μαύρος;

Ας δούμε κάποια πράγματα για τους εθνικιστές:

1. Εθνικιστές υπάρχουν παντού στον κόσμο.

2. Ορθά συγκροτημένες δημοκρατικές κοινωνίες ανέχονται τους εθνικιστές που ανήκουν συνήθως στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

3. Υπάρχουν πολλοί εθνικιστές στην Ευρώπη, η οποία όμως είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητη σε αυτά τα ζητήματα.

4. Για αυτό ακριβώς τον λόγο προκλήθηκε ευρωπαϊκός συναγερμός λόγω της εκλογής του Χάιντερ στην Αυστρία και της (μη) εκλογής του Λεπέν στη Γαλλία.

5. Για αυτό ακριβώς τον λόγο η Κύπρος αγνοείται και υποτιμάται στην Ευρώπη αφού στα μάτια τα δικά τους ο πρόεδρος μας δε χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο ιδιοτήτων που τον κάνουν επιφανή ευρωπαίο (η αυτοσυγκράτηση στους χαρακτηρισμούς ας εκληφθεί ως σεβασμός προς το θεσμό του πρόεδρου). Πιο απλά: ό,τι για την Ευρώπη θεωρείται περιθώριο, το έχουμε εμείς στην κορυφή της πολιτείας μας!

6. Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του κ. Μαύρου φιλοξενεί όλους τους επιφανείς εθνικιστές της Κύπρου και της Ελλάδας.

Τα πιο πάνω δεν αποτελούν επανεφεύρεση της ταχινόπηττας, υποδεικνύουν όμως που ακριβώς είναι το πρόβλημα. Με αντικειμενικά και ευρωπαϊκά κριτήρια ο κ. Μαύρος υιοθετεί μια εθνικιστική ιδεολογία. Η άρνηση ενός υπαρκτού χαρακτηριστικού ή μιας πραγματικής αδυναμίας δεν είναι συνήθως  η πιο υγιεινή επιλογή.

Και τώρα επί της ουσίας. Στο κείμενο μου που σχολίασε  είχα όντως βάλει το εξής ερώτημα που αφορά τους εποίκους, το οποία μάλιστα ονόμασα και βλάσφημο: «Είναι πιο Κερυνειώτης ένας 25χρονος που γεννήθηκε από πρόσφυγες γονείς στη Λεμεσό, από το 25χρονο ή 30χρονο παιδί Τούρκου αξιωματικού του στρατού εισβολής [νυμφευμένου με Τ/κ] που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ίδια την Κερύνεια;»

Και το ερώτημα είναι όντως βλάσφημο γιατί στην κοινωνία των πολιτικών λαχάνων στην οποία απευθύνεται η δημοσιογραφική εργολαβία του κ. Μαύρου, δεν είναι αποδεκτό να συζητάς τέτοια πράγματα. Και αντί να δεχθεί το αυτονόητο πως δηλαδή αυτό το ζήτημα είναι  ένα εκ των σημαντικότερων του πλέγματος που ονομάζεται Κυπριακό πρόβλημα, και για το οποίο οι απελθόντες αλλά και όλοι οι μελλοντικοί μεσολαβητές έψαξαν και θα ψάχνουν να βρουν λύσεις, καταφεύγει στην σπίλωση και την προσπάθεια φίμωσης.

Αν ο κ. Μαύρος  δεν δύναται να απαντήσει  το ανωτέρω ερώτημα, ας ρωτήσει τον αγαπημένο του εθνικιστή πρόεδρο. Αντιμετώπισε ποτέ τέτοιο ερώτημα ο κ. Παπαδόπουλος, και τι έκανε επ’ αυτού;  Γιατί βλέπετε, πραγματικά και όχι βλάσφημα ερωτήματα θα τίθενται πάντα στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης, και θα γίνονται ιδιαίτερα δύσκολα όσο περνά ο καιρός, όσο χειροτερεύουν οι συνθήκες μέσα στις οποίες πορευόμαστε. Μόνο πολιτικά μύωπες δεν το βλέπουν αυτό. Ας θυμάται ο κ. Μαύρος πως η διαπραγμάτευση δε γίνεται με συνθήματα και ρητορικές εξάρσεις. Γίνεται επί αδυσώπητων πραγματικών προβλημάτων και πραγματικό και συνήθως οδυνηρό πάρε – δώσε, – γι αυτό ίσως ο ίδιος και ο αγαπημένος του πρόεδρος ήταν πάντα ενάντια στις συνομιλίες. Μπορεί ο κ. Μαύρος να σπιλώνει τους διαφωνούντες μαζί του και να ξοφλά – πως το λύνει το ζήτημα δε μας λέει. Και ξέρετε κάτι: ΔΕΝ μπορεί να το λύσει. Οι εθνικιστικές παρωπίδες στα μάτια και στο μυαλό του δεν του επιτρέπουν κάτι τέτοιο.

Υ.Γ. Επειδή ο κ. Μαύρος έχει το βαρύ πλεονέκτημα της δικής του ραδιοφωνικής εκπομπής αλλά και ολόκληρη εφημερίδα για να γράφει, το παρόν αποστέλλεται και στη «Σημερινή». Αν όχι τίποτε άλλο, για να μπορέσουν οι αναγνώστες της εφημερίδας να διαβάσουν από πρώτο χέρι το κείμενο κάποιου που ενδέχεται να είναι πράκτορας πληρωμένος από τον Αττίλα…

22/09/07