Ανατολικά της Λάρνακος. Δυτικά της Κυρηνείας.

Οι Δευτέρες στη Λάρνακα.

Εικόνα πρώτη.

Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι. Λίγο μεγαλύτερο από τα δικά μου παιδάκια, 8-9 χρονών. Πλατσούριζε μόνο, δίπλα από το κέντρο που πηγαίνω συνήθως για γεύμα.

Δεν είδα ούτε γονείς ούτε άλλα παιδάκια.

Λίγο παράξενο, αλλά γιατί όχι; Τελικά μένει ακόμα κόσμος δίπλα από τη θάλασσα.

Τι πιο φυσικό να παίζει το παιδάκι με τη θάλασσα, με τρόπο μάλιστα απόλυτης συγκέντρωσης.

Έφυγα για να πάω στον επόμενο συνεργάτη. Σε χωριό ανατολικά της Λάρνακας.

Εικόνα δεύτερη.

Μετά την εισβολή. Οι Δευτέρες στην Λάρνακα είχαν αρχίσει από τότε. Πήγαινε πολύ πρωί  ο παπάς στη δουλειά, μετά ερχόταν από το σπίτι κατά τις 8-9, και έπαιρνε τη μάνα μου τον αδελφό μου και εμένα, και όλη η οικογένεια ξεκινούσε για Λάρνακα. Από τον παλιό αλλά τουλάχιστον διαθέσιμο τότε δρόμο μέσα από το Δάλι και τα Λύμπια.

Δεν πιάναμε την πόλη. Μας έπαιρνε κατευθείαν έξω από την πόλη, ανατολικά της Λάρνακας,  – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί – πέραν από τα διυλιστήρια και τις αποθήκες των πεζινάρηδων, σε μια έρημη περιοχή – λίγο πριν την Δεκέλεια.

Μου έρχεται στο μυαλό το κέντρο «Ακταίον». Ίσως και να κάνω λάθος.

Είναι η ίδια παραλία, γεματη άσπρες τσιακκίλες, θολό νερό, τότε, όπως και τώρα.

Τότε, καθόλου κόσμο.

Θυμάμαι πως μπορούσαμε να περάσουμε όλη τη μέρα, και να μην δούμε κανένα, μέχρι που ερχόταν ο παπάς να μας παραλάβει ξανά για την επιστροφή στη Λευκωσία. Δε θυμάμαι αν είχε χρόνο να κάνει και κανένα μπάνιο.

Ίσως όχι.

Πλατσουρίζαμε όλη μέρα στο νερό – κολύμπι δεν ήξερα τότε, περπατούσαμε μακρείς περιπάτους στην έρημη παραλία, και η μόνη έκπληξη στη μονοτονία ήταν η ανεύρεση κάποιου κοχυλιού έξω από νερό, ή κανενός μισοφαγωμένου αστερία.

Εγώ και ο αδελφός μου ήμασταν μικροί, ο χρόνος ατέλειωτος, ο κόσμος άπειρος.

Φτάνοντας στις βάσεις, είδα πως ο δρόμος στην είσοδο τη Δεκέλειας ήταν κομμένος. Έπρεπε να πάρω παράκαμψη.

Γιατί;

Ποιος μυστήριος κατασκευαστικός, ή μήπως πολιτικός λόγος το επέβαλλε αυτό;

Πάντα οι λόγοι στην Κύπρο είναι πολιτικοί.

Εικόνα Τρίτη.

Μερικά καλοκαίρια πιο πριν. Η διευθέτηση ήταν διαφορετική. Μέναμε στο σπίτι της κυρίας Ερατώς στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας. Για 1-2 μήνες το καλοκαίρι. Όλη η οικογένεια, περιλαμβανομένων παππού και γιαγιάς. Ο παπάς ερχόταν τα σαββατοκύριακα.

Η μάμμα και τα μωρά πήγαιναν με το μπλε Μίνι που είχε αγοράσει ο παπάς  από ένα εγγλέζο στη θάλασσα. Κάθε μέρα στο «Πέντε Μίλι». Εκτός από μια μέρα, εκείνη τη μόνη  μέρα που φούσκωσε τόσο ο βοριάς, σήκωσε κύματα βουνά, τόσο μεγάλα, που κάλυψαν τον Χρυσό Βράχο.

Βρίσκαμε ανιαρή τη θάλασσα της Λάρνακας, γιατί είχαμε μάθει με τα καλούδια της  θάλασσας της Κερύνειας. Την καθαρή, με τα εμφανή ψαράκια, και τις «ακρίδες» στους βράχους.

Την ενδιαφέρουσα θάλασσα, που είχε πάντα κάποιες εκπλήξεις.

1-2 χρόνια αργότερα, έφερε κι άλλες εκπλήξεις.

Και το «Πέντε  Μίλι» ήταν σχετικά ήσυχο, όχι όμως όσο η Λάρνακα. Νοικιάζαμε πάντα μια καμπίνα για να αλλάζουμε, και μετά η ρουτίνα η ίδια, με το πλατσούρισμα και τα παιγνίδια στην άμμο. Η μάμμα ίσως να ανησυχούσε παραπάνω, αφού ήμασταν τότε πιο μικροί.

Ήταν και η ίδια πιο μικρή. Πιο νεαρή. Και οι νεαρές αρέσουν στους νεαρούς, έστω και αν είναι μαμμάδες. Ένας νεαρός (;) άπλωνε πίσω από την οικογένεια μας, και σιγοτραγουδούσε Πουλόπουλο: «Νάχα τη δυυυυυύναμη τα βράχια να κυλήσω, να μην αφήσω δρόμο για το χωρισμό».

Θυμάμαι χρόνια αργότερα, που κατάλαβα τι σήμαινε το φλερτ, να πειράζει ο παπάς την μάμμα, για τον τύπο στον «Χρυσό βράχο».

Μετά μας τελείωσαν τα καλοκαίρια στην Κερύνεια.

Στη μνήμη μου μένει η ιστορία πως οι εισβολείς σκότωσαν τον σύζυγο και τα παιδιά της κυρίας Ερατώς. Τα παιδιά της, που δεν θυμάμαι, ούτε ονόματα ούτε φάτσες, που όμως παίζαμε κάποτε και λίγο (ήμασταν αστοί εμείς, εκείνοι χωρκατούθκια), μέσα στους λυμπούρους και κάτω από τες τερατσιές – όλοι κάτω από την σκιά του Πενταδακτύλου.

Αν έγινε αυτό που μου λέει το μυαλό μου, τότε η κυρία Ερατώ παραφρόνησε.

Ερχόταν και μας έβλεπε λίγο μετά την εισβολή. Δεν την αναγνώριζα.

Είχα στο μυαλό μου μια γλυκιά μορφή.

Την  έλιωσε η ιστορία.

Μετά χάθηκε.

Κερύνεια 1970

Πηγή.