Μικρά υπαρξιακά για τον πικρό καφέ του πρωινού.

Το έχω μέρες στο μυαλό μου. Πριν λίγες μέρες μια πολύ γνωστή Αμερικάνα, μέλος της γερουσίας, έκανε μια ανάρτηση. Εκεί προειδοποιούσε τους συμπολίτες της πως οι σεισμοί (που συμβαίνουν παντού κάθε μέρα) και οι εκλείψεις ηλίου (που μπορεί να προβλεφθούν αιώνες πιο πριν), είναι …σημάδια που στέλνει ο Θεός  προς τους Αμερικάνους.

Για να ζητήσουν συγχώρεση …και να ψηφίσουν Τραμπ.

Εδώ πιο κοντά μας, μια έξυπνη επιστήμονας της θρησκείας (η αντίφαση φωνάζει), λέει πως ναι μεν κάποτε το άγιο φως ανάβει με αναπτήρα, αλλά όταν υπάρχει ισχυρή πίστη (δεν ξέρω πως ζυγίζεται αυτή και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κοτζάμ αρχιερείς που ασχολούνται με το θέμα δεν έχουν αρκετή πίστη), τότε ανάβει με θαυματουργό τρόπο.

Εγώ νομίζω να συμφωνήσουμε πως όπως και να ανάβει το φως αποτελεί σύμβολο για χιλιάδες ανθρώπους και φυσικά κανείς δεν μπορεί να τους το στερήσει.

Να κόψουν όμως τις αθλιότητες της υποδοχής των κεριών με τιμές αρχηγού κράτους!

Τέλος:

Μίλησε και ο αρχιμανδρίτης από τη μονή Αβακούμ, εκείνη των μαζικών θαυμάτων. Έκανε μια μακρά ανάρτηση (ευλογημένος να είναι ο δικηγόρος που τον βοήθησε), από την οποία ξεχωρίζω αυτό:

Το νερό της βρύσης μαζί με το φτηνό άρωμα με το οποίο έλουζαν τον σταυρό, γινόταν για «αισθητικούς λόγους». Προφανώς το ίδιο το θαυματουργό μύρο είναι άχρουν και άοσμο και έτσι χρειαζόταν ανθρώπινη βοήθεια για να γίνει πιο πειστικό. Θα μου πείτε τι σόι θαυματουργό μύρο είναι αν δεν ευωδιάζει;

Ε, δεν γνωρίζω!

Το πρωί φεύγοντας από το σπίτι, πρώτη φορά εδώ και μέρες, είδα στην πόρτα από μέσα τα κλειδιά με τα οποία είχαμε κλειδώσει ψες πριν να πάμε για ύπνο. Δεν χρειαζόταν να κλειδώσουμε και να τα βγάλουμε γιατί δεν αναμενόταν να επιστρέψει κάποιος αργότερα μέσα.

Ψες, δεν θα ερχόταν κανείς.

Βρίσκονται αλλού. Κοντά η μακριά.

Από τη μια, έτσι πρέπει να γίνει – και νοιώθεις ικανοποίηση με όσα έκανες για να φτάσουν εδώ.

Από την άλλη σκέφτεσαι τι γίνεται εκεί έξω. Και λες: Θεέ μου, που τους φέραμε;