Λιβύη, ΝΑΤΟ, Έρογλου και άλλα προεδρικά κολλήματα.

«Τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, αναμένεται να επιτηρούν βρετανικά αεροπλάνα, τα οποία θα σταθμεύουν στη βάση Ακρωτηρίου, στην Κύπρο.» Έτσι είπε ο ΟΗΕ, ανοίγοντας ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, πάρα πολύ αργά.

 

Είχαμε ξανά επιχειρήσεις που πραγματοποίησαν κατά κύριο λόγο οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ με έγκριση του ΟΗΕ.

 

Με τις ανάλογες αντιδράσεις.

 

Αυτή τη φορά φαίνεται πως γενικά συμπίπτει η γεωπολιτική ανάλυση με το λαϊκό αίσθημα: ο Γκαντάφι είναι ένας αιμοβόρος δικτάτορας που λειτουργεί σε βάρος των συμφερόντων του λαού του. Άρα η διεθνής επέμβαση είναι απαραίτητη, ανκαι ειλικρινά δεν έχω ιδέα ποιά μορφή θα πάρει και πόσο θα κλιμακωθεί. Και αν έχει πλέον πιθανότητες επιτυχίας.

 

Η κυβέρνηση του κυρίου Χριστόφια που θα σταθεί σε αυτό το σταυροδρόμι; Θα λειτουργήσει ποντιοπιλατικά, και θα επαναλάβει την αντίθεση της στις ενέργειες του ΝΑΤΟ, αλλά αφού αυτές θα γίνονται από τις βρετανικές βάσεις που δεν ελέγχουμε, και αφού έχουν και την υπογραφή του ΟΗΕ, άστα να πάνε….

Ή θα εμπλακεί ενεργά, προσφέροντας τις λίγες υποδομές που έχουμε στην προσπάθεια που θα γίνει για δικαίωση του λαού της Λιβύης;

 

 

«Από τον Μάιο του 2010, όταν ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας αναδείχθηκε ο Ντερβίς Έρογλου μέχρι και σήμερα, η πρόοδος στις διαπραγματεύσεις είναι μηδαμινή». Αυτά δεν τα είπε ο ΟΗΕ. Τα είπε ο ίδιος ο πρόεδρος Χριστόφιας. Και με πολλή πίκρα, αλλά και μια αρρωστημένη διάθεση αυτοδικαίωσης, θυμάσαι: πόσες φορές ο μοναχικός αυτός ιστολόγος, και λίγοι άλλοι, και κάποιες άλλες φωνές πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων, είχαν επικρίνει τον πρόεδρο για το ρυθμό των συνομιλιών με τον Ταλάτ; Για το ατσάλινο του πείσμα να μην βάλει «ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα», να μην δεχτεί επιδιαιτησία, να μην αλλάξει η διαδικασία. Τελικά ο καιρός πέρασε, ο Ταλάτ επέστρεψε στα ψυγεία, και ο πρόεδρος Χριστόφιας βρήκε μπροστά του τον Έρογλου με τον οποίο, έτσι απλά ΔΕΝ προχωρούν.

 

Και σήμερα θα κάνουν την εκατοστή συνάντηση από το 2008 που ξανάρχισαν οι συνομιλίες.

 

Σαν αστείο ακούγεται.

 

Οι συνέπειες όλων αυτών όμως δεν είναι καθόλου αστείες. Είμαστε μικρός τόπος αλλά η δογματική αντίθεση του προέδρου σε κάποια πράγματα (ΝΑΤΟ, διαδικασία συνομιλιών, οικονομία), έχουν τις συνέπειες τους. Και στη θέση της Κύπρου στο διεθνές σύστημα, και στο μέλλον μας σε μια Κύπρο επανενωμένη, ή όχι, αλλά και για την οικονομία μας η οποία οδηγείται σε σίγουρη χρεοκοπία.

 

Ο πρόεδρος, όσο πεισματάρης και να είναι, ελπίζω πως ακόμα διαθέτει σπόρια κοινής λογικής. Ελπίζω πως μπορεί να καταλάβει πως τα κολλήματα της δεκαετίας του 60 δεν ισχύουν πλέον. Ελπίζω να μπορεί να καταλάβει πως ό,τι και να έκαναν οι όποιοι προηγούμενοι η λύση ή πιο πιθανόν η διχοτόμηση θα του χρεωθεί. Ελπίζω να καταλάβει έστω και τώρα πως η οικονομία έχει να κάνει με ορθή διαχείριση και όχι με δόγματα περί «κεκτημένων», περί «ιερών συντεχνιών», και άλλων βιβλιογραφικών αναφορών.

 

Γιατί πέρασαν τρία χρόνια, και δεν έχει πετύχει τίποτα. Τουλάχιστον, ας μην χαλάσει άλλα, ας κτίσει και κάτι.