Οι Πράσινοι: βιώσιμη αλλαγή;

 

Νοιώθω περίεργα όταν γράφω για τους Οικολόγους. Είχα βάλει το λιθαράκι μου στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις της δεκαετίας του 80 και 90 οι οποίες ήταν η μαγιά του μετέπειτα κόμματος, και ήμουν από τα ιδρυτικά στελέχη του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών. «Το Πράσινο Κόμμα της Κύπρου» που χρησιμοποιείται σε παρένθεση ήταν δική μου ιδέα: μπορεί κάποιοι να διεκδικήσουν τον χώρο μας, και ας κατοχυρωθούμε λοιπόν,  είχα πει κάποτε, με τα κοντοπαντέλονα και τα απαραίτητα  μπίρκενστοκ σε μια πρώιμη σύσκεψη σε ένα ξενοδοχείο της Λεμεσού.

 

Οι λόγοι της αποχώρησης μου το 2004 κυρίως πολιτικοί: ήμουν νενέκος, συνειδητοποιημένος νενέκος, και οι Οικολόγοι της Κύπρου ήταν και είναι εθνικιστές, εξτρεμιστές, και σε πλήρη αντιδιαστολή με την πράσινη βίβλο της οικολογίας για πολιτικά θέματα. Και δεν συμπαθούσα και την υπερβολή, την κινδυνολογία και τον δογματισμό…

 

Θυμήθηκα τους παλιοσυντρόφους μου διαβάζοντας για τη νίκη των Γερμανών Πρασίνων στις εκλογές του κρατιδίου Baden-Württemberg. Στην πραγματικότητα δεν είναι νίκη. Πήραν τη δεύτερη θέση, πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, και θα κυβερνήσουν πλειοψηφώντας μαζί και έχοντας ως ελάσσονες συνεταίρους τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες.

 

Πολλά σχόλια έγιναν για το ζήτημα. Μου άρεσε πολύ εκείνο του Economist: “Power may change the Greens. That would be a good thing.”

Και μου άρεσε για δυο λόγους: ο ένας έχει να κάνει με το γεγονός πως ένα πράσινο κόμμα καταφέρνει να θεωρείται ως πιθανή αξιόπιστη επιλογή, ακόμα και από κύκλους που θεωρητικά στηρίζουν άλλες ιδεολογίες. Ο δεύτερος λόγος είναι ακόμη πιο σημαντικός: οι πρωτοπόροι Γερμανοί πράσινοι απέδειξαν και επί Γιόσκα Φίσερ, υπουργού εξωτερικών του Γκέρχαρντ Σρέντερ, πως είχαν τη δύναμη να εμπλακούν δυναμικά στη διεθνή πολιτική, αφήνοντας δυσαρεστημένους ντόπιους και παγκόσμιους συν – ιδεολόγους. Αυτό μπορεί να κάνει κακό στην ιδεολογία, αλλά κάνει καλό στην πρακτική και το ρεαλ – πολιτίκ. Γιατί όταν μπαίνεις στο γήπεδο, παίζεις με τους κανόνες του παιγνιδιού. Δεν χρησιμοποιείς τα χέρια σε παιγνίδι ποδοσφαίρου.

Ο Economist ισχυρίζεται πως οι ηγέτες των τοπικών πρασίνων στην Baden-Württemberg ανήκουν στην ρεαλιστική πλευρά του κόμματος, και πως θα έχουν κατά πάσα πιθανότητα δύσκολο έργο αν αναμετρηθούν με τους ιδεολόγους του κόμματος όταν θα έρθουν αντιμέτωποι με προβλήματα της καθημερινής διαχείρισης του καπιταλισμού.  Αυτό το αξιολογώ και πάλι ως θετικό. Νομίζω πως τον καιρό που ήμουν στους Κυπραίους Οικολόγους ανήκα και εγώ σε ανάλογη ομάδα, τόσο μικρή, που δεν χωρούσε εκεί μέσα.  Στους Κυπραίους Οικολόγους δεν υπήρχε ποτέ δυνατότητα έκφρασης της ρεαλιστικής γραμμής. Ένα κόμμα τυπικά πράσινο, αλλά στην πράξη βαθιά συντηρητικό και εθνικιστικό, δεν είχε πιθανότητα βελτίωσης. Και μετά από 15 χρόνια ζωής, είμαι σίγουρος πως έχει κατοχυρώσει το μέλλον του: αποτελεί μια λιγότερο ντροπιαστική επιλογή σε ακροδεξιούς που δεν θέλουν την ταμπέλα του ΕΥΡΩΚΟ, και συντηρητικούς που χρησιμοποιούν τα πράσινα ιδεώδη για να δυναμιτίζουν οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή.

Σε μια μεγάλη χώρα, με πολλά στελέχη, με ευρύτητα πνεύματος υπάρχουν οι επιλογές, και εύχομαι τα καλύτερα στους πράσινους της Baden-Württemberg. Η μεγαλύτερη τους επιτυχία θα είναι αν καταφέρουν να αρθολογήσουν την ιδεολογία τους και πείσουν τους Γερμανούς πως δεν αποτελούν απλά μια περιστασιακή επιλογή διαμαρτυρίας σε δύσκολους καιρούς. Μακάρι η επαφή με την εξουσία να τους φέρει πιο κοντά στην εξουσία.

Στο μεταξύ όσοι Κυπραίοι θεωρούν ακόμα ως επιλογή την Κυπριακή Πράσινη εξτρεμιστική επιλογή, μπορούν να ψηφίσουν και ένα νεοφανές αστέρι στην επαρχία Λευκωσίας, που αναπαράγει στη σελίδα του στο φατσοβιβλίο ούλτρα Χριστιανικά μπλοκς, ενώ έχει ως φόντο τον πλεον εθνικιστή πρόεδρο που είχαμε ποτέ!

Τελικά ακόμα και τα πράσινα κόμματα κρίνονται. Και επιβιώνουν όσα μπορούν να κάνουν τη βιώσιμη αλλαγή.