Εκλογαί δήμαρχων. Έλαβον:

 

«Μα είναι δυνατόν να βάλουν τις δημοτικές εκλογές μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα; Θα μας κόψουν τες δουλειές μας!»

 

Όταν άκουσα αυτό το σχόλιο, διαπίστωσα σχεδόν με τρόμο, σχεδόν με χάζι, πως έχω ελάχιστη ενημέρωση για τις εκλογές που έρχονται. Στην πραγματικότητα φυσικά, και το 2006 έγιναν σε παρόμοια ημερομηνία, αλλά αφού αυτό το συμβάν με αφύπνισε για το θέμα, ας γράψω λίγες σκέψεις.

 

Το βασικό μου κριτήριο για τις προεδρικές είναι η λύση του Κυπριακού. Δε θα ψήφιζα ποτέ λυσοφοβικό υποψήφιο. Στις βουλευτικές εκλογές μπαίνουν και άλλα κριτήρια: ιδεολογία, ικανότητα, βαθμός νουσιμότητας. Βάσει αυτών των κριτηρίων στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχα εμπλακεί ενεργά, και είχα ψηφίσει τον τότε υποψήφιο, και τελικά εκλεγέντα βουλευτή, Χρίστο Στυλιανίδη.

Ο Χρίστος είναι βουλευτής του ΔΗΣΥ.

 

Στις τοπικές εκλογές, τα κριτήρια αλλάζουν πάλι: το κυριότερο θετικό στοιχείο, είναι η ικανότητα. Η κομματική προέλευση ειλικρινά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, και λίγο με ενδιαφέρει σε ποιο πολιτικό θεό θα πιστεύει ο/η δήμαρχος μου.

 

Εδώ και 2-3 αναμετρήσεις, μπήκε πολύ στην κομματική μόδα η κεντρική διευθέτηση των εκλογών. Βρέθουνται τα κόμματα, και μοιράζουν τα δημαρχεία: ένα σου, δυο δικά μου, τρία στον μεγάλο αδελφό. Οι συμμαχίες ήταν προσφάτως ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ εναντίον του ΔΗΣΥ και διαφόρων παρακλαδιών του. Στη φετινή περιπέτεια, οι συμμαχίες ήταν για μεγάλη περίοδο ασαφείς, αλλά τελικά το ΔΗΚΟ και το ΑΚΕΛ, πάντα στη βάση αρχών και φυσικά υπέρ του συμφέροντος των τοπικών κοινωνιών, αποφάσισαν να συνεργαστούν στα πλείστα δημαρχεία. Η απόφαση πάρθηκε μόλις πριν 2-3 βδομάδες, και αντιλαμβάνεστε την ανησυχία που είχε καταβάλει πάρα πολλούς υποψηφίους. Αφού ενώ ήξεραν πως είναι καθόλα ικανοί ή και επιτυχημένοι, η πορεία και η εκλογή τους θα εξαρτάτο από ένα κεντρικό παζάρι, που φυσικά αγνοούσε πλήρως τα τοπικά δεδομένα.

 

Αυτό, το απαραίτητο, αλλά ταυτόχρονα βρώμικο στοιχείο των εκλογών, με έκανε να παρακολουθώ τις διαδικασίες από πολύ μακριά.

Στο βαθμό που τις παρακολουθώ όμως έχω και απόψεις. Και είπα να σας τις παραθέσω.

 

Η μεγάλη μάχη θα γίνει στη Λευκωσία. Η υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Γιωρκάτζη, κουβαλά, ένα όνομα σύμβολο, και θρύλο. Κουβαλά ακόμη και μια  θεωρία: εκείνη που λέει πως το ΔΗΚΟ και ο ΔΗΣΥ μπορούν να συνεργαστούν επιτυχώς ακόμα και για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Φυσικά ο κ. Κάρογιαν, ένα άτομο φορτωμένο με αρχές, νοιώθει πως είναι δυνατόν το ΑΚΕΛ, με το καμένο χαρτί, τον Χριστόφια, να μην επιδιώξει εκλογή δικού του στις επόμενες προεδρικές.  Μπορεί συνεπώς να αυτοπυροβοληθεί και να επιλέξει εκείνον, και έτσι κρατά τις αποστάσεις από τον ΔΗΣΥ, και μάλιστα τα χώνει κανονικότατα στον αρχηγό του.

Όπως έγραψα όμως και πιο πάνω, όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν. Δεν με ενδιαφέρει τι έκανε ο βιολογικός παπάς του Κωνσταντίνου πριν 50 χρόνια. Ούτε σημασία έχει πόσο έντονα αρνητικά βλέπω τον θετό του πατέρα, και τι είχε κάνει πριν 7 χρόνια. Με ενδιαφέρει η ικανότητα και η εμπιστοσύνη που μου εμπνέει ένας υποψήφιος. Τον Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη δεν τον είχα δει πουθενά, (είναι γνωστό πως δεν παρακολουθώ τηλεόραση), μέχρι που πρόσφατα  τον είδαμε από κοντά, μετά από πρόσκληση σε φιλικό σπίτι.

Δεν μου άρεσε. Δεν ήταν πειστικός, δεν είχε αυτοπεποίθηση, και αν αυτοί δεν είναι αρκετά σημαντικοί πολιτικοί λόγοι, δεν με έπεισε καν πως είχε όραμα. Ήμουν θετικά προδιατεθειμένος, αφού κουβαλούσε μαζί του την φήμη του επιτυχημένου επιχειρηματία – μάνατζερ, κάτι απολύτως απαραίτητο για το πόστο του δημάρχου. Στον διάλογο με τους παριστάμενους ήταν μάλλον ασαφής και γενικόλογος, κάτι που δείχνει άγνοια για τα του δήμου, άνκαι, σε μια ερώτηση με σαφές ρατσιστικό υπονοούμενο, για τους μετανάστες που μένουν στην παλιά Λευκωσία, απάντησε πάρα πολύ θετικά, και σχεδόν πολιτικά.

Απ’ ότι ακούω, η εντύπωση σε  πολλούς Λευκωσιάτες που κανονικά του αναλογούν, είναι πως ο Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης είναι λίγος για τη θέση που επιδιώκει.

 Έστω και αν τα νούμερα τον ευνοούν συντριπτικά.

Η Ελένη Μαύρου κουβαλά μαζί της δυο σοβαρότατα μειονεκτήματα: το ΑΚΕΛ/Χριστόφια, που με μια καταστροφική προεδρική θητεία θα έπρεπε να τιμωρηθεί, και να πάρει μήνυμα από τον κόσμο, και ακόμα κάτι: δεν κατάφερε να γίνει η δήμαρχος των έργων.  Για το πρώτο ζήτημα, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, η Ελένη δεν έχει προκαλέσει κανένα. Πάντα χαμηλών τόνων, δεν θυμάμαι ποτέ να ξεδίπλωσε την κομματική παντιέρα σε βάρος της κοινής λογικής ή του συμφέροντος της χώρας.

 

Είπαμε εξ άλλου πως αυτό δεν θα έπρεπε να έχει σημασία στις τοπικές εκλογές. Για το άλλο, οι πλείστοι Λευκωσιάτες βλέπουν την Λεμεσό και λένε, που είναι η δική μας «νέα πόλη;»

Και δεν την βλέπουν. Δεν την βλέπουν γιατί η Ελένη με την υπευθυνότητα που την χαρακτηρίζει, σχεδίασε υπέρ του συμφέροντος της πόλης της, και όχι με φόντο την επανεκλογή της. Αυτό μπορεί να την «κάψει» τελικά, αλλά απ’ όσο γνωρίζω έχει δουλέψει σκληρά για πέντε χρόνια, και δικαιούται να γευτεί τους καρπούς των κόπων της την επόμενη πενταετία.

Αν ήμουν Λευκωσιάτης θα ψήφιζα Ελένη Μαύρου.

Στη Λεμεσό το παιγνίδι είναι σικέ. Ο Ανδρέας Χρίσου είναι ένας άκρως πετυχημένος δήμαρχος, και αυτό το παραδέχονται ακόμα και οι αντίπαλοι του. Ο ΔΗΣΥ κατεβάζει τον Ανδρέα Κυπριανού, όχι γιατί ελπίζει πως θα τον εκλέξει, αλλά γιατί πρέπει να κάνει την άσκηση. Ο Ανδρέας Κυπριανού δεν έχει τίποτα να χάσει: είναι βουλευτής, θα κάνει την εκστρατεία, θα ανεβάσει το προφίλ του, και μετά θα συνεχίσει την βουλευτική του θητεία, για να μας λέει συντηρητικές συναγερμικές μαλακιούλες.

Αν ήμουν Λεμεσιανός θα ψήφιζα Ανδρέα Χρίστου.

Στη Λάρνακα, το κομματικό παζαρλίκκι θριαμβεύει: το ΑΚΕΛ θυσιάζει υπέρ της συνεργασίας με το ΔΗΚΟ τον δικό του δήμαρχο, δεν έχει άλλο καλό ΑΚΕΛικό να προτείνει, και στηρίζει τον επί σειρά ετών δεύτερο στο ΔΗΚΟ, Νίκο Κλεάνθους. Ο οποίος Νίκος Κλεάνθους, έχασε την προεδρία στο ΔΗΚΟ έχασε την βουλευτική έδρα, και τώρα είπε να δοκιμάσει να γίνει δήμαρχος. Οφείλω να δηλώσω πως με τον Νίκο Κλεάνθους μας ενώνει συγγενική σχέση.

Αντίπαλος του ο Ανδρέας Λουρουτζιάτης. Τον είχα γνωρίσει επαγγελματικά τον καιρό που ήταν δημοτικός σύμβουλος, και μου φάνηκε πολύ θετικός και ανοικτόμυαλος  άνθρωπος. Πέραν τούτου, καταλογίζω στα θετικά του πως ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία μήνες πριν αποφασίσει να τον στηρίξει ο ΔΗΣΥ, και μη λαμβάνοντας υπόψιν κομματικά παζαρλίκκια.

Αν ήμουν Σκαλιώτης θα ψήφιζα Ανδρέα Λουρουτζιάτη.  

Στην Πάφο αντίπαλοι είναι οι Σάββας Βέργας και Φειδίας Σαρίκας.  Το μόνο που ξέρω για αυτούς είναι πως τσακώνονται πάντα σαν το σκύλο με τη γάτα. Δε θυμάμαι να άκουσα ποτέ επιχειρήματα.

Αν ήμουν Παφίτης, θα μετανάστευα.

 

Όμως, είμαι Στροβολιώτης, και καλό είναι να διαλέξω.

Ο Σάββας Ηλιοφώτου είναι δήμαρχος εδώ και πολύ καιρό. Θα προτιμούσα να έβαζε κάπου ένα τέρμα. Με ενόχλησε ακόμα πάρα πολύ, το γεγονός πως έμεινε να εξαγγείλει την υποψηφιότητα του την τελευταία στιγμή. Και αυτό, μετά που τέλειωσαν τα κομματικά παζαρλίκκια.

Αυτό τον αδικεί.

Νομίζω ήταν ένας πετυχημένος δήμαρχος, διατηρεί τα οικονομικά του δήμου πειθαρχημένα, και τυγχάνει εκτίμησης από πολλούς  Στροβολιώτες, πέραν του κόμματος του.

Δηλαδή θα χάνονταν αυτά τα χαρακτηριστικά αν δεν του καθόταν η κομματική μπίλια;

 

Ο ίδιος αφήνει να νοηθεί πως ίσως και να μην ήταν υποψήφιος αν δεν του το ζητούσε το κόμμα του.

Χμμμμμ….

Ο Λάζαρος Σαββίδης συνταξιοδοτήθηκε προσφάτως από τη θέση του Γενικού Διευθυντή Υπουργείου. Είναι συνταξιούχος – δεν είναι κακό – και προφανώς θέλει να προσφέρει στον δήμο του.

 

Λυπάμαι να αναφέρω όμως πως δεν με έχει πείσει. Ούτε με ενέπνεε ιδιαιτέρως όταν ήταν Γενικός Διευθυντής, πέραν της διαχρονικής του προθυμίας να μιλήσει με ευγένεια στους δημοσιογράφους.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως και για εκείνο, η υποστήριξη από τον ΔΗΣΥ ήρθε μετά που έκλεισαν τα κομματικά παζαρλίκκια.

Είμαι ένας όχι και πάρα πολύ ευτυχής Στροβολιώτης, αλλά  στις εκλογές θα ψηφίσω τον Σάββα Ηλιοφώτου.

 

Α, για τους δημοτικούς συμβούλους, όταν μάθω, θα σας πω!