Προεδρικές 2013 – πρώτη ανάρτηση.

 

Ο χώρος αυτός κλείνει αυτές τις μέρες  τρία χρόνια ζωής.

Έχω κάνει σχεδόν πεντακόσιες αναρτήσεις, έχουν γίνει πολλές συζητήσεις που έδωσαν πάνω από οκτώ χιλιάδες σχόλια, ενώ οι επισκέψεις ξεπέρασαν τις 185 χιλιάδες.

 

Άρα και να θέλω δεν μπορώ να κρυφτώ.

Σε ένα χρόνο από σήμερα θα έχουμε ήδη νέο πρόεδρο.  Με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα, θα επιθυμούσα να εκλεγεί  πρόεδρος ο Νίκος Αναστασιάδης.

Γιατί αυτό;

1. Εκπροσωπεί γενικά μια νούσιμη, πρακτική  ιδεολογία η οποία βρίσκεται μεν δεξιά του κέντρου, από την άλλη δηλαδή πλευρά του  πολιτικού φάσματος  όπου (με ευσεβοποθισμό ίσως) τοποθετώ τον εαυτό μου. Με δεδομένη την αδυναμία ύπαρξης ανάλογου υποψηφίου στα αριστερά του κέντρου ο Νίκος Αναστασιάδης παραμένει η μόνη επιλογή.
2. Ο Νίκος Αναστασιάδης τόλμησε και τοποθετήθηκε το 2004, με τρόπο μάλιστα που εξέφραζε πλήρως τα πλέον νούσιμα και προοδευτικά μυαλά της χώρας μας, είτε ανήκαν στη δεξιά είτε στην αριστερά. Οι συνθήκες και τα σχέδια του 2004, πάππαλλα, αλλά το ένστικτο μου λέει να εμπιστεύομαι ακόμα αυτό τον άνθρωπο.
3. Η προεδρία Χριστόφια αποδεικνύεται τόσο τραγικά ανεπαρκής, που η κοινή λογική λέει πως ενώ είχε την ευκαιρία, ενώ είχε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες απέτυχε, και έκοψεν το γυρίν, του.

Γιατί φοβάμαι το ενδεχόμενο να είναι πρόεδρος ο Νίκος Αναστασιάδης;

1. Η παταγώδης αποτυχία του Χριστόφια δεν περιορίζεται μόνο στα οικονομικά – κοινωνικά θέματα. Για αυτά μπορεί να θεωρηθεί πως πίστευε, και συνεπώς είχε και άλλοθι πως ήταν δυνατό να  φτιάξει ένα νέο κόσμο, να αλλάξει το κατεστημένο, να φέρει τον σοσιαλισμό.   Ο Χριστόφιας όμως απέτυχε και στο Κυπριακό, το ζήτημα για το οποίο αποφάσισε να ρίξει τελικά τον Τάσσο, το ζήτημα για το οποίο η παραδοσιακά (αλλά όχι αποκλειστικά) φιλολυσική ιδεολογία του ΑΚΕΛ συναντιόταν και με πέραν του ΑΚΕΛ κόσμο. Αυτό το άριστο πιστοποιητικό αποδείχτηκε γράμμα κενό,  και η προεδρία κατέληξε και πάλι σε  πλήρη αποτυχία. Η ατολμία του, η αδυναμία του να ελιχθεί, η αδυναμία του να μπλοφάρει,  η έγνοια του περισσότερο για τα λυσοφοβικά βαρίδια της κυβέρνησης παρά για το μέλλον της  χώρας του, μας έφεραν σε ένα θλιβερό αδιέξοδο. Ε, πώς να μην έχω έγνοια για τον Αναστασιάδη, σε ένα θέμα για το οποίο η δική του παράταξη έχει επίσης καταγράψει  φρικτές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις;  Το στίγμα «Τάσσος κλπ» αποτελεί μεν το  χειρότερο, τραγικότερο και ίσως αξεπέραστα μελανό σημείο της πολιτικής παρουσίας του ΑΚΕΛ, αλλά αθροιστικά η δεξιά έχει  να δείξει πολύ περισσότερες στιγμές αρνητικής συμπεριφοράς.  Το ένστικτό μου λέει ακόμα να εμπιστεύομαι περισσότερο την αριστερά παρά τη δεξιά (με την ευρεία έννοια, δηλαδή Ομπάμα παρά Ρόμνυ, Ολάντ παρά Σαρκοζύ…)
2. Η ανάδειξη στην προεδρία συνεπάγεται εκ των πραγμάτων συμμαχίες. Ε, δεν μου αρέσει αυτό. Όπως πριν 4 χρόνια τρομοκρατήθηκα με την πιθανότητα να βρεθούν στην κυβέρνηση εξτρεμιστικά κόμματα, κάτι που τελικά δεν αποφύγαμε, το ίδιο πάει να γίνει και τώρα.  Οι σημερινές εφημερίδες μάλιστα προϊδεάζουν για το πιο τρομοκρατικό σενάριο:  συμφωνία ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ από τον πρώτο γύρο. (Η κακή μας τύχη, το κάκιστο μας ριζικό επαναλαμβάνεται:  το 2003 εξελέγη από τον πρώτο γύρο ο Τάσσος. (Φυσικά άλλο ο Τάσσος, άλλο ο Αναστασιάδης, αλλά τέτοιες προεκλογικές συμμαχίες δεν βγαίνουν σε καλό…). Μια τέτοια εξέλιξη ίσως να ικανοποιεί από τώρα τους κομματικούς και, τους αντιΑΚΕΛικούς από ιδεολογία, αλλά εμένα μου δημιουργεί κατάθλιψη. Το ΔΗΚΟ αποτελεί την πιο βρωμισμένη μερίδα της πολιτικής ζωής της Κύπρου. Το να υποχρεωθεί να ψηφίσει κάποιον, και μάλιστα κατά το δυνατόν χωρίς να πάρει ανταλλάγματα είναι ένα πράγμα, το να συμφωνήσει κανείς ( Ο Νίκος!!!) εκ των προτέρων μαζί τους αποτελεί σχεδόν αυτοαναίρεση.

Ιδανικά θα επιθυμούσα μια «καθαρή» λύση: υποψήφιοι Αναστασιάδης και (μάλλον) Χριστόφιας, μαζί με ένα εθνικιστή του «κέντρου». Περνούν στο δεύτερο γύρο οι δυο πρώτοι, και μετά χωρίς αντάλλαγμα, λένε στους άλλους, ψηφίστε μας, και βλέπουμε.

Εντάξει, δεν είναι τυχαίο πως δεν πέτυχε η πολιτική μου καριέρα.  Οι ιδανικές συνθήκες βρίσκονται συνήθως μόνο στη θεωρία.

Υπάρχει τρόπος να αλλάξει το πιο πάνω σενάριο;  Το μόνο ρεαλιστικό σενάριο που μπορώ να φανταστώ αφορά το ΑΚΕΛ:

1. Πάνω στο κόμμα αυτό πέφτει η ευθύνη της δημιουργίας αξιόπιστης επιλογής στον κεντροαριστερό χώρο. Το παρόν του προφίλ, λίγο κομμουνιστές, λίγο διαχειριστές του καπιταλισμού, λίγο συντηρητικοί, λίγο φιλολυσικοί, λίγο έφηβοι που κοκκινίζουν όταν είναι να μιλήσουν για δύσκολα θέματα, ταιριάζει μόνο σε κομματικά και πολιτικά βολεμένους.  Η αδυναμία μας να παρουσιάσουμε ένα πραγματικά αξιόπιστο κεντροαριστερό χώρο είναι η μεγαλύτερη ανωμαλία της πολιτικής ζωής.
2. Όταν (αν…) το κάνει αυτό το ΑΚΕΛ,  το επόμενο βήμα θα ήταν η επιλογή ενός ανθρώπου όπως τον Γιώργο Βασιλείου. Ένας άνθρωπος που θα έχει σαφή πιστοποιητικά αναφορικά με το κυπριακό, θα έχει νούσιμες απόψεις για την οικονομία, και θα είναι σε θέση να πείσει τους ψηφοφόρους πως η πενταετία του Χριστόφια ήταν  μια αρνητική παρένθεση, η οποία και με τη συμφωνία του ιδίου του κόμματος, θα πρέπει να μπει στη λήθη.