Όνειρα τρόμου.

Εκείνο που με φοβίζει στα όνειρα δεν είναι ο τρόμος που κάποτε περιέχουν. Είναι που θυμίζουν  την ύπαρξη εκείνης της τρύπας προς το «κάτι άλλο». Προς εκείνη την κατεύθυνση που οδηγεί μακριά από τα σίγουρα και τα έχοντα σαφείς και τεκμηριωμένες εξηγήσεις, προς το όριο, αν όχι το περιθώριο της λογικής.

Είναι φυσικά,  λογικό και αυτονόητο να μπλέκονται στα όνειρα πρόσωπα και καταστάσεις για τα οποία επιθυμείς να βρίσκονται στη σκέψη σου, ή απλώς λόγω συνθηκών *πρέπει* να βρίσκονται στη σκέψη σου.

Βρισκόμουν *σε* λιμάνι της Κερύνειας. Το *σε* είναι συνειδητό, αφού δεν ήταν το λιμανάκι της Κερύνειας που γνωρίζουμε. Ήταν κάτι άλλο. Φυσικά στην Κερύνεια υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια και κανονικό λιμάνι, στο οποίο δεν έχω πάει ποτέ.

Δεν ξέρω φυσικά αν «έχω πάει» εκεί, αλλιώς…

Στο πρώτο μέρος του ονείρου δεν ήξερα γιατί βρισκόμουν εκεί. Ξαφνικά ακούω το όνομα μου. Ένας κύριος μου φωνάζει και με προσκαλεί με πολλή οικειότητα. Πάω κοντά με σχετική αμηχανία. Είμαι ο τάδε μου λέει (ακόμη, δεν είχα ιδέα),  είμαστεν χωρκανοί, ήξερα τον παπάν σου, και σε εκατάλαβα αμέσως. Φατσάρεις Λαρνατζιώτης.

Α… μάλιστα απαντώ, ακόμα τελώντας σε αμηχανία. Και τι κάνετε εδώ;

Τίποτα. Παρακολουθώ, λέει. Βλέπω τον κόσμο που κατεβαίνει από το χωριό.

Και δείχνει προς την πλευρά του βουνού. Που δεν ήταν ο Πενταδάκτυλος. Καμιά σχέση με το επιβλητικό βουνό που βλέπεις από την βόρεια παραλία. Μάλλον κακοτοπιές της ημιορεινής Πάφου θύμιζε.

Α, μάλιστα λέω, χάρηκα, ε τώρα πρέπει να πηγαίνω.

Να πάεις στο καλό, λέει, ενώ πίσω του φάνηκαν ταυτόχρονα και ξαφνικά, άλλα πρόσωπα, σύζυγος, παιδιά, γονείς, και όλοι, μια μεγάλη ομάδα με ένα χαμογελαστό ύφος με ξεπροβόδιζαν.

Τότε μόνο είχα καταλάβει πως θα πήγαινα ταξίδι. Βρέθηκα με εισιτήριο στο χέρι, είδα και ένα μεγάλο φέρρυ μποατ.

Και άρχισα να κατεβαίνω.

Και ενώ βρισκόμουν μέσα στο διάδρομο, βρέθηκε δίπλα μου ένα από εκείνα τα άτομα που ντε φάκτο  με απασχολούν αυτό τον καιρό. Δεν είπαμε ούτε στο όνειρο πολλά πράγματα, χαθήκαμε μαζί μέσα στο στόμα του πλοίου. Με «έβλεπα» από πίσω, από μακριά, σαν να είχα γίνει ξαφνικά ο κάμεραμαν που κατέγραφε μια σκηνή μπροστά του.

Και εκεί, κάπου εκεί, ίσως δευτερόλεπτα πριν παίξει το ξυπνητήρι, ήρθε στο όνειρο άλλο ένα θέμα που με απασχολούσε χτες.

Ήρθε ο ήλιος.

Ο ήλιος, και πως ο μεγάλος μου «εχθρός» είναι φίλος και σύμμαχος για κάποιους. Και όταν το αντιληφθείς, ναι, φτάνεις στο σημείο να «προδίδεις» τα πιστεύω σου … και να τον επιθυμείς. Φυσικά, χτες, το χαμηλάκι είχε κάνει την εξαιρετική του δουλειά, άφησε πάρα πολύ νερό από την Πέμπτη, άρα αν επέτρεπε  λίγη περισσότερη λιακάδα δεν θα γινόταν και κανένα μεγάλο κακό.

Όμως το ζήτημα είχε παραμείνει εκκρεμές, είχε παραμείνει νεφελώδες.

Και εκεί, στο τέλος του ονείρου ήρθε σαν σφήνα μια φράση: Concerto for a rainy day. Η τρίτη αν δεν κάνω λάθος πλευρά ενός διπλού δίσκου του συγκροτήματος Electric Light Orchestra από τη δεκαετία του 70.

Το τελευταίο τραγούδι αυτής της πλευράς τερματίζει την ανάρτηση. Για όσους γιορτάζουν τη λιακάδα, με την ευχή να μπορούν να γιορτάσουν και για άλλα πράγματα.

Ε, αφού πρέπει να καλύψαμε και την βροχόπτωση του μήνα, θα το γιορτάσω και εγώ, μαζί με το δροσερό βοριαδάκι…