Η κυβέρνηση της μοντέρνας αριστεράς.

Ήταν λίγο παράξενη και επικοινωνιακά λανθασμένη η συγκεκριμένη πολιτική εξαγγελία: μεσημέρι Παρασκευής, όλα ανοικτά με την τρόικα, την Τράπεζα Κύπρου τον Συνεργατισμό. Διακόπτεται το δελτίο ειδήσεων στις  1 το μεσημέρι, για να μας ανακοινώσει ο πρόεδρος Αναστασιάδης την νέα του κοινωνική πολιτική που βασίζεται στο  «εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα».  Ανακοινώθηκαν κάποια πράγματα:

Ορίζεται εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα για αξιοπρεπή διαβίωση όσων αποδεδειγμένα έχουν ανάγκη. Το ύψος του θα καθορίζεται με βάση τις ανάγκες ομάδων των πολιτών, πχ. για ένδυση, πληρωμή ηλεκτρικού ρεύματος κλπ.

Διασφαλίζεται το δικαίωμα στέγασης με την επιδότηση ενοικίου είτε με την ενίσχυση πολιτών που δεν μπορούν να καλύψουν στεγαστικά δάνεια. Θα καλύπτονται και κάποια απρόβλεπτα έξοδα.

Το εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα θα είναι μεγαλύτερο για πολίτες με εξαρτώμενα άτομα

Το εγγυημένο εισόδημα θα λαμβάνουν και άνεργοι απόφοιτοι σχολών πανεπιστημίου, οι χαμηλόμισθοι, οι αυτοεργοδοτούμενοι πολίτες που έμειναν άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι χωρίς εισφορές στο ΤΚΑ

Η γενική αρχή είναι να μην υπάρχει πολίτης που να μην καλύπτει τις ελάχιστες ανάγκες σε ευρωπαϊκή χώρα.

Το μέτρο για εγγυημένο εισόδημα θα περιλαμβάνει και τους άνεργους που έλαβαν για έξι μήνες το ανεργιακό επίδομα, αλλά εξακολουθούν μετά απ’ αυτό το διάστημα να μην έχουν εργασία. Προϋπόθεση είναι οι άνθρωποι αυτοί να μην αρνούνται προσφορά εργασίας που θα τους γίνεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Πηγή.

Λεπτομέρειες όμως θα μας πει αύριο η κυρία Ζέτα ξεκαθαρίζοντας διάφορα σημεία όπως το κόστος και το όφελος της συγκεκριμένης αλλαγής, τις συνέπειες της μεταφοράς της ευθύνης και διεκπεραίωσης της κοινωνικής πολιτικής μόνο στο υπουργείο Εργασίας.  Φυσικά, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί δεν έγινε μόνο μια παρέμβαση με την κυρία Ζέτα να ακολουθεί τον πρόεδρο, να μας τα λέει όλα κουτσιά καθαρισμένα να μην μένουμε με την έγνοια.

Μέχρι αύριο μόνο υποθέσεις και θεωρητικές συζητήσεις μπορούμε να κάνουμε.

Επέλεξα ως τίτλο του κειμένου αυτού ,  αναφορά από τις «οικονομικές σφήνες» της Καθημερινής που επιμελείται κυρίως ο Μιχάλης Περσιάνης (Δήκτης;), και με τον οποίο συνήθως συμφωνώ με όλες του τις αναλύσεις για την οικονομία.  Ούτε ο Περσιάνης έχει λεπτομερείς πληροφορίες αλλά γράφει αυτό:  «Με τη λογική πως τα ωφελήματα και παροχές θα δίνονται μόνο σε εκείνους που έχουν ανάγκη και χωρίς τις πελατειακές λογικές που είχαμε συνηθίσει για πενήντα χρόνια, για πρώτη φορά η Δημοκρατία αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς να κατασπαταλά τα λεφτά των πολιτών / φορολογουμένων. Η σύγχρονη αριστερά σε όλο της το μεγαλείο. Προς το παρόν respect.»

Εγώ θα προσθέσω πως κάτω από προϋποθέσεις, η κίνηση αυτή είναι μια επανάσταση:  μια επανάσταση που όντως θα αναμενόταν να γινόταν από ένα σύγχρονο αριστερό πρόεδρο που τολμά να σπάζει κατεστημένα και κακώς νοούμενα κεκτημένα.

Η κίνηση αυτή θα φέρει προφανώς εξοικονόμηση στο κράτος και σε προσωπικό και σε διαδικασίες και σε λεφτά, αλλά θα φέρει και μια άλλη παράπλευρη συνέπεια: αν όρος για παροχή βοήθειας είναι η ύπαρξη φορολογικού φακέλου που αποδεικνύει τα στοιχεία που παρουσιάζει ο πολίτης που έχει ανάγκη, τότε θα έχουμε και πολλές άλλες θετικές συνέπειες στο χώρο της φοροαποφυγής, φοροδιαφυγής και «αξιοποίησης» των υφισταμένων πολυδιάστατων επιλογών.

Η αλλαγή αυτή θα είναι περισσότερο αποδοτική αν καλύψει το σύνολο των επιδομάτων του κράτους, περιλαμβανομένων και όσων αφορούν τα θύματα της πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου, κυρίως τα γεγονότα του 1974. Σε αυτό το χώρο έχω γράψει επανειλημμένα για τον παραλογισμό που προέκυπτε από την επιμονή της αναγνώρισης της παραγωγής … νέων προσφύγων κάθε χρόνο! Τελικά η ανόητη αναπαραγωγή προσφύγων από πατρογονία αναστάληκε, αφού όμως αναγνωρίστηκε *και* η μητρογονία!

Αν κάποιοι νοιώθουν καλά έχοντας μια ταυτότητα που να λέει πως είναι πρόσφυγες γεννηθέντες ας πούμε εν Λεμεσώ, το 2013, δικό τους πρόβλημα.

Λεφτά του κράτους όμως να παίρνουν  μόνο *αν* τα χρειάζονται.

Κείμενα μου για το θέμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ειλικρινά μετά από την καταστροφική δεκαετία που περάσαμε,  ελπίζω η κυβέρνηση να αρχίσει να ανταποκρίνεται τις προσδοκίες των ψηφοφόρων, και να μη λειτουργεί όπως την πιο κάτω κατασκευή:

Συνήθης πολιτικός.