Αποτυχημένο restart

Ελάχιστα λεπτά χρειαστήκαν για να μου ετοιμάσει το freddo cappuccino στο δρόμο για το γραφείο.

Εγυρα την πλάτη στον κρύο τοίχο του μαγαζιού και εστίασα τη ματιά στα μέτρια δέντρα έξω από το μαγαζί.

Το φαινόμενο του καναλισμού λειτουργούσε με ένταση στο μικροπεριβάλλον της σύγχρονης πλατείας, και γονάτιζε τα δύστυχα δεντράκια.

Μέσα στη βουή του ανέμου μπορούσα να ακούω ακόμα τα σκάρτα αλουμίνια που έπεφταν στο παλιό τσιμεντένιο πάτωμα με πολύ σαματά. Τα έριχναν οι αλλοδαποί εργάτες από το κτίριο δίπλα που αποψιλώνουν από τα ανακυκλώσιμα, πριν το κατεδαφίσουν εντελώς για να κτίσουν κάτι καλύτερο.

Και αυτή η σκέψη, για την κατεδάφιση και ανοικοδόμηση, βρήκε στιγμιαίο πρόσφορο έδαφος. Οι γκρίζες, οι πολύπλοκες σκέψεις που με βαραίνουν τελευταία, οι αμφιβολίες κατά πόσον είναι δυνατό να υπάρχουν τόσοι πολλοί ηλίθιοι και μίζεροι ανάμεσά μας, η ανησυχία μήπως ο κόσμος όλος μάλλον δεν πάει καλά, σβήστηκε και αναστάλθηκε.

Βρήκα ένα κουμπί που έγραφε «restart» και το πάτησα.

Την ώρα ακριβώς που επανήλθα ήταν έτοιμο και το freddo cappuccino όπως μου υπέδειξε η ευγενέστατη barista.

Βάδισα κατ’ ευθεία δίπλα από ένα από τα ταλαίπωρα δέντρα, και είχα όντως ένα ανεβασμένο αίσθημα.

Είδες λέω; Δουλεύει το κουμπί!

Προσπαθούσα να βάλω στο πλαστικό ποτήρι το καλαμάκι (δεν ξέρω αν είναι φιλικό στο περιβάλλον) και δεν έβλεπα.

Ούτε άκουγα.

Παραλίγο να με βάλει που κάτω ένα σιωπηλό Ioniq.

Ήταν ένα μέτριο σοκ. Αλλά με τρόμαξε.

Και το πρώτο πράγμα που επανήλθε στο μυαλό μου είναι πως το 2024 το ΔΗΚΟ προσπαθεί να κερδίσει ψήφους με τον Μακάριο (τον παλιό Μακάριο, όχι τον άλλο).

Πήγε του κώλου το restart.