Khaled Hosseini – The Kite Runner.

Η τεμπέλικη Κυριακή στην οποία είχα αναφερθεί στην προηγούμενη ανάρτηση είχε ακόμα ένα χαρακτηριστικό. Ο γιος ήταν ελαφρώς κρυωμένος, αλλά όσο περνούσε η μέρα χειροτέρευε. Μέχρι το βράδυ ήταν επίσημα άρρωστος, και προβλεπόταν μια δύσκολη νύχτα. Δύσκολη γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ανήσυχος, ξυπνά εύκολα, πνίγεται στον βήχα, βλέπει εφιάλτες, και κάποιος πρέπει να τον φροντίζει.

Δεν χρειάζεται να πω άλλα για να καταλάβετε πως το ξύπνημα της Δευτέρας με βρήκε εξαντλημένο. Η περιοδεία στη Λάρνακα άρχισε με ένα ελαφρό κάψιμο στον λαιμό, σίγουρο σημάδι πως άρπαξα και εγώ το κρύωμα. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία και μέχρι νωρίς το απόγευμα η μύτη μου έτρεχε ποτάμι.

 

Όταν έφτασα σπίτι ξεκίνησα την θεραπεία, πλήρως εξαντλημένος. Τα κοπελλούθκια πήγαν για ύπνο λίγο πριν τις 9. Γνώριζα πως η δεύτερη νύχτα της αρρώστιας του γιου είναι καλή – η δική του εξάντληση θα τον έκανε να κοιμηθεί ήρεμα.

 

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον υπολογιστή, και πάω να χαιρετήσω την κυρία, να πάω και εγώ για ύπνο.

 

-Εφώναζα σου, λέει.

-Γιατί;

-Ξεκίνησε μια ταινία που νομίζω εν ποτζιείνες που σου αρέσκουν. Έχει να κάμει με χαρταετούς!

-The Kite Runner;! Άκυρος ο ύπνος!

 

The Kite Runner

 

 

Ναι, ήταν το The Kite Runner. Το βιβλίο από το οποίο προερχόταν η ταινία ήταν το πρώτο του Αφγανού συγγραφέα Khaled Hosseini, αλλά ήταν το δεύτερο που διάβασα, αφού είχε προηγηθεί το αριστούργημα A Thousand Splendid Suns. Θα περιέγραφα και  τα δυο βιβλία ως σύγχρονες Οδύσσειες. Ο Hosseini γράφει γρήγορα και μεστά- τα βιβλία του δεν έχουν κοιλιά, ενώ οι ιστορίες που περιγράφει έχουν στοιχεία αυτοβιογραφίας, στοιχεία μιας παιδικής ηλικίας χαμένης στην ομίχλη του παρελθόντος σε μια χώρα που δεν υπάρχει πια. Γιατί το Αφγανιστάν της δεκαετίας του 70, των παιδικών χρόνων του συγγραφέα, αλλά και του Αμίρ όπως περιγράφεται στο The Kite Runner, είναι μια χώρα που δεν υπάρχει πια. Η εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης και στην συνέχεια η τραγική κατοχή της χώρας από τους Ταλιμπάν, άλλαξαν και διέλυσαν τα πάντα, και η επιστροφή του Αμίρ στην πατρίδα μετά από 22 χρόνια ήταν η επιστροφή ενός ξένου σε ξένο τόπο.

 

Το βιβλίο ξεχειλίζει από υλικό, που δεν μπορούσε να χωρέσει στην ταινία, αλλά παρ’ όλα ταύτα η ταινία καταφέρνει να απεικονίσει κάποια πολύ δυνατά χαρακτηριστικά του βιβλίου.

 

Η παιδική ηλικία του ήρωα, και η ζωή του με τον φίλο του Χασάν περιγράφεται έντονα, ενώ επίσης έντονα περιγράφεται ο πατέρας του Αμίρ. Ένας άνθρωπος μορφωμένος, περήφανος, με έντονη αποστροφή για τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, δίνει στον ορφανό από μητέρα γιο του μια ασυνήθιστη παιδεία για εκείνη τη χώρα, εκείνο το χρόνο.

 

Τα πράγματα σύντομα μπλέκονται, και Αμίρ και Χασάν βρίσκονται μπλεγμένοι σε μια άσχημη ιστορία που θα σφραγίσει όλη τους τη ζωή.

 

Ο Αμίρ και ο πατέρας του το σκάζουν από τη χώρα λίγο μετά τη σοβιετική εισβολή, και λίγα χρόνια αργότερα βρίσκονται στην Αμερική. Ο Αμίρ φοιτά στο κολλέγιο, ο πατέρας του ασχολείται με ευτελείς δουλειές, και σπάζει σιγά – σιγά και πεθαίνει στην ξενιτιά, στην προσφυγιά. Μου θύμισε δικούς μας περήφανους ανθρώπους που χάθηκαν στην προσφυγιά. Τουλάχιστον οι δικοί μας χάθηκαν στην ίδια τους χώρα.

 

Το παρελθόν του τηλεφωνά, και ο Αμίρ επιστρέφει στην χώρα του. «Οι Ταλιμπάν είναι χειρότεροι απ’ ότι έχεις ακούσει. Μέχρι και τους χαρταετούς έχουν απαγορεύσει».Μάλλον στην κόλαση επέστρεψε ο Αμίρ. Και η κόλαση είναι ο καλύτερος τόπος για  να  επιτελεστεί η κάθαρση. Ο Αμίρ έχει την ευκαιρία να «γίνει καλός ξανά», και τα καταφέρνει.

 

 

Η ταινία όπως και το βιβλίο με ρούφηξε. Η χώρα απεικονίζεται πολύ γραφικά, η εθνικιστική βλακεία ριζωμένη παντού, οι Χαζάροι είναι φυσικά υποδεέστεροι από τους μαστόρους τους Παστούν. Η θρησκεία πανταχού παρούσα, και ως πίστη, αλλά και ως πολιτισμικό χαρακτηριστικό που ζωγραφίζει μια συντηρητική κοινωνία, με αρχές και δυσφορία προς τον μοντερνισμό.

 

Όσο και αν θεωρούμε πως το Αφγανιστάν βρίσκεται μακριά από εμάς, και γεωγραφικά και άλλωσπως, υπάρχουν πολλά που μπορεί να αναγνωρίσει κανείς ως λανθάνοντα πλέον κομμάτια και του δικού μας συλλογικού χαρακτήρα.

 

Μια έκπληξη που έδωσε η ταινία ήταν ένα δείγμα της ποπ μουσικής της δεκαετίας του 70 που ακουγόταν στα γενέθλια του Αμίρ: μεγάλη υπόθεση να ακούσεις το «Ποτέ δε σε ξεχνώ» στα αφγανικά, με ήχους από ορχήστρα γάμου!

 

Με δυο λόγια: δείτε την ταινία, διαβάστε και τα δυο βιβλία του Khaled Hosseini! Θα τελειώσετε μέσα σε ένα κύμα συγκίνησης και θαυμασμού για δυο σύγχρονα, συγκλονιστικά έργα.

Πηγές:

Ιστοσελίδα του συγγραφέα.

Wikipedia.

IMBd.