Ο διοικητής Πανίκος Δημητριάδης: ψήγματα νούσιμου;

 

Τον κ. Πανίκο Δημητριάδη τον είχα γνωρίσει για πρώτη φορά μέσω της αρθρογραφίας του στην Stockwatch. Τα κείμενα του έδειχναν βαθιά γνώση της επιστήμης των οικονομικών, αλλά την ίδια στιγμή κάποιες απόψεις του βρίσκονταν μάλλον στο όριο του ριζοσπαστικού ή ακόμα και του περιθωρίου. Είναι γνωστές οι αντιδράσεις που προκάλεσε κείμενο του που έλεγε πως αν είναι να φύγει κάποια χώρα από το Ευρω, αυτή δεν ήταν η Ελλάδα αλλά η Γερμανία…

 

Μετά καρατομήθηκε ο Ορφανίδης ως απαραίτητο άλλοθι για τις αστοχίες της κυβέρνησης, και ο κ. Δημητριάδης ανέλαβε τη θέση του διοικητή, μέσα σε αμφιλεγόμενες συνθήκες. Σύμφωνα με δημοσιεύματα η πρώτη δουλειά που έκανε ήταν να «διορθώσει» το προσωπικό στη βάση κριτηρίων που δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ορθολογιστικά…

 

Οι τελευταίες δηλώσεις του κ. Δημητριάδη όμως, με εξέπληξαν ευχάριστα. Φυσικά, έγιναν σε ακροατήριο που απαιτούσε να ακούσει κάτι καλό (Σύνδεσμος Ξένων Τραπεζών Κύπρου), αλλά ακόμα και αυτό είναι θετικό και πρέπει να σημειωθεί. Όταν ο πρόεδρος της δημοκρατίας υπονομεύει τη χώρα και το τραπεζικό σύστημα βγάζοντας τα απωθημένα του με κάθε δήλωση που κάνει εντός και εκτός Κύπρου, οι δηλώσεις του κ. Δημητριάδη μπορούν να χαρακτηριστούν ως ευχάριστη «πατριωτική» τοποθέτηση.

 

Επί της ουσίας, ο κ. Δημητριάδης υπερβαίνει και κόκκινες γραμμές της ΑΚΕΛικής προπαγάνδας. Όταν αναφέρει ευθαρσώς πως τα χρήματα για τις τράπεζες αποτελούν *επένδυση*, και όχι βάρος όπως τα χρήματα για τα δημοσιονομικά. Οι τράπεζες λέγει, είναι δυνατόν να επανέλθουν στον ιδιωτικό τομέα εντός τριετίας, με εξόφληση των χρημάτων με τα οποία θα ενισχυθούν τώρα μέσω του κράτους. Το κράτος είναι δυνατόν να απαλλαγεί από αυτή την υποχρέωση νωρίτερα, αν φυσικά λειτουργήσουν έγκαιρα και αναδρομικά οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί – θα χρειαζόταν περισσότερη τεκμηρίωση για αυτό.

 

Η ουσία είναι πως κανείς δεν λαμβάνει σοβαρά τις φωνές για μόνιμη κρατικοποίηση των τραπεζών, και λειτουργώντας εντός των κανόνων του συστήματος, ο στόχος είναι η επιστροφή στην «κανονική» κατάσταση, δηλαδή τον ιδιωτικό τομέα. Άσε που ο κ. Δημητριάδης δίνει έμφαση και στην ανάγκη σμίκρυνσης των τραπεζών, και ενίσχυσης του ανταγωνισμού – καθαρά δηλαδή «νεοφιλελεύθερες» για κάποιους πολιτικές.

 

Ο κ. Δημητριάδης κάνει και αναφορά στο ενδεχόμενο να επιμένει η τρόικα στην αύξηση των πρωτοβάθμιων κεφαλαίων των τραπεζών από 8% σε 10%. Αυτό είναι ένα αρνητικό ενδεχόμενο, αφού μια τέτοια κίνηση θα εξαντλήσει ακόμη περισσότερο την λιγοστή ρευστότητα του συστήματος. Ο διοικητής όμως δίνει μια θέση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «γερμανική»: «η ενίσχυση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών θα πρέπει να θεωρείται  ως ο καλύτερος τρόπος να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στον τραπεζικό τομέα, και ως εκ τούτου δημιουργεί τα θεμέλια για τη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη».

 

Μια άλλη θέση που σπάζει ταμπού είναι εκείνη που αφορά την εποπτεία των συνεργατικών ιδρυμάτων, αφού και πάλι φαίνεται να υιοθετείται η θέση της τρόικας για μονή *τελική* εποπτεία από την Κεντρική τράπεζα της Κύπρου. Κάτι, που αν γίνει, θα βγάλει στην επιφάνεια και τα κακώς έχοντα των Συνεργατικών Ιδρυμάτων, και θα αυξήσει φυσικά και τις κεφαλαιουχικές ανάγκες του κράτους για τη δική τους ανακεφαλαιοποίηση.

 

Όλα τα πιο πάνω είναι θετικές εξελίξεις, και ελπίζω οι θέσεις αυτές να αντικατοπτρίζουν τις πραγματικές θέσεις του Διοικητή Δημητριάδη, και όχι να προέρχονται από το γεγονός της σίγουρης αποχώρησης του προέδρου και των δυνάμεων που τον διόρισαν στη θέση του.

 

Χθες, η τιμή της μετοχής της Λαϊκής σημείωσε αύξηση πέραν του 20%. Ακόμα και αν θεωρηθούν ως θετική εξέλιξη οι δηλώσεις του Διοικητή, και η αποστασιοποίηση του από την κυβέρνηση, μια τέτοια αύξηση δεν δικαιολογείται. Χρειάζονται ακόμα κάποιες μέρες για να επαναπροσδιοριστούν τα νέα «θεμελιώδη» για την Κυπριακή οικονομία. Και αυτό θα γίνει αν η τρόικα απορρίψει τις κυβερνητικές «συναινετικές» προτάσεις μας και επιμείνει, βελτιώνοντας πρακτικά ζητήματα στις δικές της: γιατί οι κυβερνητικές προτάσεις δεν μας βγάζουν από το αδιέξοδο. Απλώς παρατείνουν την αγωνία.