Μέθη.

Ενώ οδηγούσα για το σπίτι σκεφτόμουν πως είχε αρχίσει η βδομάδα που τέλειωσε λίγα λεπτά πιο πριν.

 

Και πότε είχε αρχίσει.

 

Πριν από 5 μέρες θάλεγε κάποιος.

 

Πολλά χρόνια νωρίτερα θα έλεγα, ενώ τέλος δεν προβλέπουν οι προδιαγραφές.

 

Ένα σφηνάκι για τον ερχομό του σαββατοκύριακου ήταν αρκετό να εμφανίσει την συσσωρευμένη κούραση και έλλειψη ύπνου. Είχαμε παρέα όμως, καλή παρέα με την οποία βρεθήκαμε σε καλό μαγαζί.

 

Το κόκκινο κρασάκι εξαιρετικό. Η κούραση δέσποζε στην αρχή αλλά στη συνέχεια μπήκα στο κλίμα το καλό. Πολύ καλό θάλεγε κάποιος. Αρχίσαμε τα πειράγματα, η κοπελιά που μας σέρβιρε ήταν Ισραηλίτισσα. Δεν μπορούσε να αποφευχθεί ο συνειρμός: Α, θα φάμε μαζί τους τούρκους τώρα, έτσι;

 

Κάποια φίλη αναφέρθηκε στην αληθινή ιστορία για το Μαρί και την τοποθέτηση της μεγάλης πόμπας. Και γελούσαμε, με τα πολλά που έχουμε να κλαίμε, σαρκάζοντας εαυτούς και αλλήλους. Ήρθαν μετά και τα ενήλικα πειράγματα και οι ανάλογες ιστορίες, και κάπου εκεί ένοιωσα πως χάθηκα.

 

Ένοιωσα μια ζαλάδα, μια αδυναμία να με ελέγξω, άκουσα εκείνο το σφύριγμα που σε αναχωρεί, στο καλειδοσκόπιο της νιρβάνας ή της κόλασης.

 

Λίγα θυμάμαι στη συνέχεια. Θυμάμαι πως είχα αρκετό αυτοέλεγχο να γνωρίζω πως δεν μπορούσα να οδηγήσω. Η κυρία ανέλαβε το αυτοκίνητο, και καλά έκανε, γιατί σε παρόμοια κατάσταση στο παρελθόν είχα βρεθεί στο σπίτι, και δεν θυμόμουν πως.

 

Είχα καιρό να ξεφύγω τόσο. Και πριν κοιμηθώ είχα την απορία. Δεν είχα πιει τοοοοόσο πολύ. Ή  ας πούμε πολλές φορές έχω πιεί περισσότερο, ενώ και το αλκοόλ δεν είναι άγνωστο στο σύστημα μου.

 

Κάτι θα φταίει πάντως. Η συνεχής πρόσθεση ετών, η συσσωρευμένη καταστροφική επίδραση του αλκοόλ στα κύτταρα του εγκέφαλου, και αλλού, η αυτονόητη εξάντληση…

 

Το πρωί ξύπνησα αργά, τόσο αργά που δεν θυμάμαι πότε το είχα ξανακάνει. Σκηνές της προηγούμενης βραδιάς έρχονταν στο μυαλό μου. Προσπαθούσα να γυρίσω πίσω την κασέτα, να ξαναδώ τις στιγμές, να θυμηθώ αν είχα κάνει την μεγάλη γκάφα ή αν είχα πει τη μεγάλη μαλακία. Άραγε τσακώθηκα με κανένα, πρέπει να απολογηθώ σε κάποιον;

 

Το σώμα ήταν ταλαιπωρημένο, δεν είχα όμως τον μεγάλο πονοκέφαλο. Ήταν εκείνο το κρεμασμένο αίσθημα της επόμενης μέρας του πολλού αλκοόλ.

 

Ψάχνω γυναίκα και μωρά.

 

Ουπς!

 

Είναι δυνατό να έκανα κάτι τοοοοόσο χοντρό;

 

Που βρίσκονται;

 

Δεν είναι κανείς στο σπίτι!

 

Δευτερόλεπτα μετά κτυπάει το τηλέφωνο. Τέλος του συναγερμού. Η κυρία είχε πάρει τα μωρά στο σπίτι των φίλων που ήμασταν μαζί την προηγούμενη νύχτα.

 

Προφανώς μου ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια.

 

Ελπίζω να μην μου ξέφυγαν άλλες.

 

Μετά έπρεπε να ξυπνήσω, να κάνω ένα ντουσάκι, να ντυθώ και να πάω στην κηδεία.

 

Ήταν μια ξεχωριστή θεια. Η προτελευταία της μεγάλης οικογένειας του παπά. Μια θεια που κουβαλούσε μια ιστορία την οποία μόνο με σεβασμό μπορώ να αγγίξω. Γεννημένη στο βόρειο χωριό, έχασε πολύ νωρίς τον άντρα της, πέντε κοπελλούθκια, μικρή αναπηρία, προσφυγιά.

 

Σε εποχές τσακωμών δεν έπαιρνε το μέρος κανενός, η οικογένεια βρισκόταν υπεράνω. Πάντα με το χαμόγελο, το χαμόγελο ενός προσώπου που εξέπεμπε αγάπη, γνήσια ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη. Από τον καιρό που την θυμάμαι αμυδρά στο χωριό φορούσε την μαντίλα, και έκανε δουλειές, πολλές δουλειές, πάρα πολλές δουλειές, ασταμάτητες δουλειές.

 

Γνώριζα πως είχε αφιερωθεί στην εκκλησία, αλλά ήταν από εκείνα τα πλάσματα με τα οποία δεν θέλησα ποτέ να φανερώσω τις δικές μου απόψεις για το ζήτημα.  Για εκείνη ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Και για μένα ήταν απόλυτα φυσιολογική.

 

Νοιώθω παράξενα αισθήματα για τους άρρωστους ανθρώπους, αισθήματα φυγής. Ανκαι ξέρω πως συνήθως εκτιμούν την παρουσία των συγγενών και φίλων τους όταν οι ίδιοι υποφέρουν, και μπήκαν ήδη στον μονόδρομο, κάπου αποφεύγω να κάνω το καθήκον μου. Η εμπειρία που είχα τότε με τη μάνα μου με έκανε να νοιώθω την ανάγκη να  μείνω μακριά από γιατρούς νοσοκομεία, κλίνες που φιλοξενούν μακελεμένα κορμιά.

 

Την είχα δει για τελευταία φορά μια ακριβώς βδομάδα πριν να κηδευτεί. Βρέθηκα μάλλον τυχαία εκεί, και φυσικά λυπήθηκα. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που με είδε και δεν χαμογέλασε.

 

Δεν άργησε να φύγει.

 

Η εκκλησία γεματη κόσμο. Τα λόγια για τη θεία, τη γιαγιά πολλών, πλούσια, η προσφορά της στην εκκλησία και τους τοπικούς χριστιανικούς  συνδέσμους, έστω και στην προσφυγιά ανυπολόγιστη.

 

Σχεδόν όσο το μακρινάρι που ανέγνωσε ένας από τους παπάδες.

 

Έβλεπα τους συγγενείς. Μεγαλώνουν όλοι και σε μέγεθος και σε χρόνια. Τους βλέπω όλο και περισσότερο σε ανάλογες περιπτώσεις.

 

Η εκκλησία μεγάλη, ψηλοτάβανη, κλιματιζόμενη. Έφερα στο μυαλό μου τη λιτή εκκλησία του χωριού. Πολύ μικρότερη, με φόντο το πράσινο βουνό. Θα ήταν δίκιο να ξεκινούσε η ανάπαυση της με αφετηρία εκείνη την εκκλησία.

 

Δεν θα γίνει αυτό. Γι’ αυτό η λύση δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν δίκαιη.

 

Αύριο έχουμε βαφτίσια.

 

Αχ ρε ζωη πουτάνα!