Κουβέντες του φούρνου.

 

Η εργάσιμη μέρα ήταν δεκαπεντάωρη.  Η επιστροφή  ήταν σε δύσκολη ώρα και είπα να μην πάρω τηλέφωνο μπας και διακόψω την διαδικασία κοιμίσματος των μωρών.

Στο φούρνο ήταν ερημιά.

Μια κυρία έψαχνε επιλεκτικά για μονά αλμυρά και γιαούρτια. Τύλιγε με προσοχή κάθε αλμυρό που διάλεγε σε ξεχωριστό σακούλι. Μη με ρωτήσετε πως και γιατί το πρόσεξα. Φαινόταν πως είχε πολύ χρόνο, φαινόταν και πως ήταν μοναχή, και μοναξιασμένη.  Στα κλάσματα του δευτερολέπτου που συναντήθηκε η ματιά μας, είδα θλίψη.

Μια κυρία που περιέγραψα ως «κυρία» με κεκτημένη ταχύτητα σεβασμού λόγω μεγαλύτερης ηλικίας, η οποία όμως πιθανότατα να ήταν συνομήλικη μου. Αλλά εγώ δεν  κρατούσα καθρέφτη για να δω πως με έβλεπε εκείνη, και εν πάση περιπτώσει εκείνη φαινόταν μόνη.

Μοναξιασμένη και μόνη.

Εγώ κουβαλούσα την αλαζονεία του συζύγου, του πατέρα, του οικογενειάρχη.

Και ξαφνικά με κτύπησε η κούραση.

Κυρίως όμως με κτύπησε εκείνο το κομμάτι της πραγματικότητας που προσπαθώ συνήθως να απωθώ. Και καταφέρνω να απωθώ όχι τόσο γιατί το αποφασίζω, αλλά γιατί δε μου μένει χρόνος να ασχοληθώ. Τώρα όμως ο χρόνος μεγάλωσε. Μεγάλωσε και η μέρα, και μαζί της ήρθε και η τελευταία ίσως μυρωδιά του χειμώνα, μαζί με την μελαγχολία που φέρνει πάντα ο πρώιμος καλοκαιρινός λίβας του Απρίλη.

Στα δέκα λεπτά που χρειάστηκα να φτάσω στο σπίτι πέρασαν όλα αυτών των ημερών από μπροστά μου. Το Βαρώσι πέρασε τρέχοντας.

Για κάποιους.

Για άλλους δεν τάραξε καν, μπλοκαρισμένο πάντα στην κατοχή της μιζέριας.

Πέρασε ακόμα και η μικρή Α. που έγραψε προχθές στον πίνακα της κόρης μου Μ., ανάμεσα σε λουλούδια: “A loves M”. Ήρθαν να μας δουν τις προάλλες με τους γονείς της. Το λουλουδάτο μήνυμα σβήστηκε από την σκληρή κόρη μετά που έφυγαν. Ίσως δεν ήθελε να λυπηθεί, γιατί κατάλαβε, πως η Α. πρέπει να φύγει. Οι ασιάτες γονείς της δεν έκαναν καλά και έγκαιρα τις διαδικασίες, και η ψυχρή γραφειοκρατία τους διώχνει.

 Ήταν και ψύχραιμοι και αξιοπρεπείς, σχεδόν δεν έκλαψαν.

Η Α. πρέπει να καταλαβαίνει, γι’ αυτό αγαπά διπλά τη Μ.

Η Μ. δεν κοιμόταν. Ούτε ο Κ, και δεν άντεξα, πήγα να τους καληνυχτίσω.

Τι ήθελα να ανοίξω φάλιες. Ο Κ. που πάντα θέλει κάτι, και όταν το θέλει, το θέλει τώρα και δεν μπορεί να περιμένει, θυμήθηκε ένα αρκουδάκι που του έκανε παρέα όταν ήταν μικρότερος.

Άρχισε να φωνάζει πως το θέλει. Δεν ήξερε κανείς που είναι. Η μάμμα του λέει πως το δώσαμε στα φτωχά παιδάκια μαζί με άλλα παιγνίδια που είχαν όταν ήταν μικρότεροι.

Κρίση!

«Ήταν το αγαπημένο μου, και δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς αυτό, και το θέλω τώρα και πρέπει να μου αγοράστε άλλο, και δεν θα κοιμηθώ και θα κλαίω όλη νύχτα. Και θα κλαίω και αύριο στο σχολείο.»

– Καλά ρε γιε μου του λέω, πότε είδες για τελευταία φορά αυτό το αγαπημένο σου παιγνίδι;

-Όταν ήμουν τεσσάρων.

-Και καλά, γιατί δεν το αναζήτησες καθόλου τα τελευταία 4 χρόνια;  

– Το αναζήτησα! Και το γύρευα κάθε νύχτα, και αν δεν μου το φέρεις μέχρι το Σάββατο  θα σκοτωθώ.

-Όοοοχι…, μέχρι την Παρασκευή!

Με αυτή την αυθαίρετη απόφαση ηρέμησε, και τον χάσαμε σε λίγο.

Μέσα στην αναμπουμπούλα όμως, έκανε κάποιες έρευνες η κόρη.

Μου έφερε ένα κουνελάκι από το πολύ μακρινό παρελθόν.

–          Ποιού είναι αυτό, μου λέει;

–          Ουπς, δικό μου, της λέω.

–          Και γιατί φοράει στρογγυλά γυαλιά;

–          Γιατί τέτοια γυαλιά φορούσα τότε.

–          Που το βρήκες;

–          Ε… μου το είχε χαρίσει μια φίλη.

–          Και γιατί γράφει πάνω «I love you»;

…….

Σε λίγο είχε πάει να κοιμηθεί και εκείνη.