Προφανώς Αναστασιάδη – του Νίκου Μπίστη.

 

Ο Νίκος Μπίστης είναι γνωστή φυσιογνωμία της προοδευτικής Ελληνικής αριστεράς. Μιας πραγματιστικής Ελληνικής αριστεράς, της οποίας η μεγαλύτερη «εθνική» επιτυχία ήταν η συνεργασία με τον Γλαύκο Κληρίδη, κατά τη διάρκεια της δικής του, προοδευτικότερης φάσης ως επικεφαλής της Κυπριακής δεξιάς,   με αποκορύφωμα την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν θυμάστε, κατά τη διάρκεια της περιόδου εκείνης, λίγο έλειψε να την πάθουμε και να λύσουμε και το Κυπριακό.

Ο Νίκος Μπίστης δεν το ξεχνά αυτό, και σε ένα κείμενο 1250 λέξεων μας θυμίζει την πρόσφατη ιστορία της Κύπρου, καταλήγοντας και στην επιλογή του για την επαναληπτική εκλογή της επόμενης Κυριακής.  

Πέραν του ότι κάνει ένα λάθος που δεν πρόκειται ποσώς να επηρεάσει την καταγραφή της ιστορίας,  αφού το Λιλλήκκας, το γράφει «Λιλίκας», δηλώνω πως συμμερίζομαι και την ιστορική αφήγηση του Νίκου Μπίστη, αλλά και την λαβωμένη του ελπίδα.

Διαβάστε λοιπόν το κείμενο, και την επιλογή ενός αριστερού: 

 

Προφανώς Αναστασιάδη.

Νίκος Αναστασιάδης

Τον Φεβρουάριο του 1998 με επισκέφθηκε ο  Μιχάλης Παπαπέτρου και με ενημέρωσε για την απόφαση του Γιώργου Βασιλείου να υποστηρίξει τον Γλαύκο Κληρίδη στον δεύτερο γύρο και όχι τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ Γιώργο Ιακώβου. Εκ πρώτης όψεως ήταν παράδοξη στάση. Ο Γ Βασιλείου Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας 1988 – 1993 με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ, ηττήθηκε από τον Γλαύκο Κληρίδη το 1993 οριακά  στον δεύτερο γύρο από μια συσπείρωση ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ που έφτασε στο 50,31%. Παρά ταύτα οι Βασιλείου και Παπαπέτρου έκαναν την υπέρβαση και στήριξαν τον παλιό τους αντίπαλο στην βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας για την επίλυση του Κυπριακού. Ο Βασιλείου ήταν πάντα υπέρ της επίλυσης του Κυπριακού το συντομότερο δυνατό. « Θέλω λύση χτες» έλεγε ο άνθρωπος που όταν εμφανίστηκε ήταν το νέο και διαφορετικό στην κυπριακή πολιτική ζωή, τόσο νέο και διαφορετικό που συγκέντρωσε την μήνη του πανίσχυρου κυπριακού κατεστημένου. Ο Κληρίδης που, για να μην δυσαρεστήσει την δεξιά πτέρυγα του κόμματος του και τους απορριπτικούς Κυπριανού και Λυσαρίδη είχε  καταγγείλει την « δέσμη ιδεών Γκάλι» , τον πρόδρομο δηλαδή του σχεδίου Ανάν, δεσμεύτηκε να ακολουθήσει πολιτική επίλυσης του Κυπριακού. Στην πράξη όχι στα λόγια. Πράγμα που έγινε.

 

Η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Σημίτη και με την βοήθεια των Ροζάκη , Κρανιδιώτη, Πάγκαλο και Γ. Παπανδρέου στάθηκε αποτελεσματικά δίπλα στους Κληρίδη , Βασιλείου ( που ανέλαβε ειδικό ρόλο διαπραγματευτή) Παπαπέτρου ( κυβερνητικός εκπρόσωπος) και Αναστασιάδη ( Πρόεδρος του ΔΗΣΥ). Η στρατηγική της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού με βάση το σχέδιο Ανάν, με παράλληλη αξιοποίηση της έναρξης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας στην ΕΕ και της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ απέδωσε τα μέγιστα. Είχαμε στρατηγική και σε αυτήν υποτάσσονταν οι τακτικές κινήσεις, ξέραμε που θέλουμε να πάμε. Για πρώτη και φοβάμαι για τελευταία φορά το Κυπριακό βρέθηκε τόσο κοντά σε επίλυση. Και μετά ήρθε ο Τάσσος Παπαδόπουλος που δεν θα μπορούσε να έρθει χωρίς τον Δημήτρη Χριστόφια, μετά ήρθαν τα πατριωτικά δάκρυα, οι εθνικιστικές κορώνες και η απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Η καταστροφική λυκοσυμμαχία των δυο οδήγησε την διεθνή κοινότητα στο συμπέρασμα ότι δεν ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά για επίλυση του Κυπριακού με αμοιβαίους συμβιβασμούς . Και εφόσον δεν ενδιαφερόμαστε εμείς που λογικά έπρεπε να είμαστε επισπεύδοντες σταμάτησε να ενδιαφέρεται και η κοινότητα με αποτέλεσμα το Κυπριακό σήμερα πρακτικά να μην υφίσταται ως διεθνές θέμα και η διχοτόμηση να έχει εδραιωθεί επί του εδάφους. Οι συγκυρίες και οι ευκαιρίες δεν φυτρώνουν καθημερινά στον δρόμο. Το αποτέλεσμα βοηθούσης και της κρίσης ήταν να πραγματοποιηθούν προχτές Προεδρικές εκλογές και το κυπριακό να μην είναι το κυρίαρχο θέμα. Είχε βέβαια προηγηθεί η Προεδρεία Χριστόφια που αποχώρησε πικραμένος, όπως δήλωσε.  Πικραμένος με όλους και ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Τόσο ευχαριστημένος που δε είχε το θάρρος να κατέβει στις εκλογές , ο πρώτος Πρόεδρος που δεν μπαίνει στην κρίση του λαού για μια δεύτερη θητεία. Πολλοί είχαν την φρούδα ελπίδα ότι ο επικεφαλής του ΑΚΕΛ επί 20 χρόνια θα μπορούσε να υπερβεί τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις, να διδαχτεί από τα μοιραία λάθη του και να έχει μια καλή Προεδρεία Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Δεν αξιοποίησε την παρουσία του προοδευτικού Ταλάτ στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων και το Κυπριακό βυθίστηκε ακόμα πιο βαθειά στο τέλμα. Δεν πήρε μέτρα ώστε η Κύπρος να σταματήσει να είναι πλυντήριο ρωσικών και αραβικών ύποπτων χρημάτων. Ενώ η κρίση ερχόταν  έψαχνε για δάνεια στην Ρωσία και δεν μπορούσε – για ιδεολογικούς λόγους – να προχωρήσει σε μια αποκρατικοποίηση. Τέλος δέσμιος αντιλήψεων της εποχής του ψυχρού πολέμου, για να μην δυσαρεστήσει Σύρους, Ιρανούς και Ρώσους φύλαξε τα πυρομαχικά στο Μαρί και αυτά τίναξαν κυριολεκτικά στον αέρα την Προεδρεία του.

 

Έφτασε στο σημείο να ζητάει την υπογραφή μνημονίου και να αρνούνται οι Ευρωπαίοι. Οι λόγοι είναι πολλοί και κυρίως οικονομικοί. Να θυμίσω , όμως, ότι κάποιοι μας είχαν προειδοποιήσει από την εποχή που ο Παπαδόπουλος εξαπατούσε την διεθνή κοινότητα, γελοιοποιούσε τον Γραμματέα του ΟΗΕ που είχε επενδύσει στο σχέδιο που έφερε το όνομα του, γύριζε υπερήφανα την πλάτη και έκλεινε τα αυτιά του στις προτροπές των ευρωπαίων συμμάχων μας. Μας έλεγαν ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και προσέξτε μην βρεθείτε σε θέση αδυναμίας. Τότε η αλλαζονική απάντηση που έδινε το παρδαλό εθνικιστικό μπλοκ ήταν : « Τι μπορούν να μας κάνουν; Η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ παρά το όχι στο σχέδιο Ανάν. Καμία καταστροφή δεν προέκυψε». Όλα αυτά μέχρι χτες. Όσοι άκουσαν τον υποψήφιο των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών να μιλάει για την Κύπρο και μπορούν να διαβάσουν πίσω από τις ψυχρές ανακοινώσεις των Ευρωπαίων εταίρων  για την κατάσταση της Κύπρου θα διακρίνουν και το φάντασμα της πρωτοφανούς εξαπάτησης στην οποία προχώρησε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την ευγενή χορηγία του Δημήτρη Χριστόφια. Το πόση ζημιά έκανε ο Χριστόφιας φαίνεται από το 25% που πήρε ο Λιλίκας, πρώην βουλευτής του ΑΚΕΛ και από τα πρωτοπαλίκαρα του Τάσσου Παπαδόπουλου ενώ – ευτυχώς – την ίδια ώρα ένα ποσοστό του ΑΚΕΛ από τον πρώτο γύρο δραπέτευσε προς τον Αναστασιάδη. Γιατί μπορεί το Κυπριακό να υποχώρησε στην ατζέντα όμως οι πάσης φύσεως απορριπτικοί βρήκαν άλλο προσφιλές θέμα να αναπτύξουν τις θεωρίες συνωμοσίας που ο «διεθνής παράγων νυχθημερόν εξυφαίνει κατά του ανυπότακτου νησιού»: Το μνημόνιο που επιζητούν να επιβάλλουν οι ξένοι και η ΑΟΖ για την οποία ενοχλούνται. Τα επιχειρήματα είναι αστεία γιατί το μνημόνιο  με δάκρυα στα μάτια το ζήτησε ο Χριστόφιας ενώ την πολιτική για την ΑΟΖ την στηρίζουν οι Ισραηλινοί και αμερικάνικες πολυεθνικές εταιρείες αλλά….. πότε η πραγματικότητα εμπόδισε τους λαοπλάνους; Ο Λιλίκας με ορολογία και ύφος Καμένου έδωσε την μάχη της Εθνικής Ανεξαρτησίας και πρόβαλε σκηνές από το έργο της επόμενης ημέρας που θα προβληθεί αν ο Αναστασιάδης, όπως ελπίζω, εκλεγεί την άλλη Κυριακή. Το πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν αντιμετώπιζε η Κύπρος  ήταν ο περίφημος « ενδιάμεσος χώρος» που λυσσαλέα εμπόδιζε λύσεις συμβιβαστικές , δηλαδή τις μόνες εφικτές, συμμαχώντας κατά περίπτωση πότε με την κεντροδεξιά (ΔΗΣΥ) και πότε με την Αριστερά (ΑΚΕΛ). Το τεράστιο σφάλμα του Χριστόφια ήταν ότι συμμαχώντας με Παπαδόπουλο και ΕΔΕΚ αρνήθηκε την μεγάλη συμμαχία με τον Κληρίδη την μόνη που θα μπορούσε να επιλύσει το Κυπριακό. Τώρα με κορυφαίο θέμα το μνημόνιο και την οικονομία είναι προφανές ότι το άκαμπτο ιδεολογικά ΑΚΕΛ ετοιμάζεται να λησμονήσει ότι ο Χριστόφιας ζήτησε το μνημόνιο και από θέσεις αντιπολίτευσης να επιδοθεί στον αντιμνημονιακό αγώνα μαζί με τον ενδιάμεσο χώρο.

 

Αυτό θα αντιμετωπίσει ο Αναστασιάδης αν εκλεγεί. Τα χέρια του θα ήταν πιο ελεύθερα αν κατόρθωνε να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο αλλά και πάλι το ποσοστό που συγκέντρωσε είναι τεράστιο και αξιοποιήσιμο. Μόνο που οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι πλέον. Αν υπάρχουν κάποιες ελάχιστες πιθανότητες για επίλυση του Κυπριακού αυτές μόνο με τον Αναστασιάδη μπορούν να λάβουν σάρκα και οστά. Αν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι αποφασίσουν να υπογράψουν μνημόνιο και να μην αφήσουν την Κύπρο στην τύχη της θα το κάνουν πρώτον γιατί δεν θέλουν ο ιός να μεταδοθεί στην Ελλάδα με αλυσιδωτές συνέπειες και δεύτερον γιατί έχουν ένα βαθμό εμπιστοσύνης στον Αναστασιάδη. Δεν ξεχνούν ότι όταν ο Σαμαράς περνούσε την αντιμνημονιακή του περίοδο ο Αναστασιάδης σε συνεδρίαση του Λαϊκού Κόμματος τον είχε παροτρύνει να αλλάξει γραμμή πλεύσης. Έχει να αναμετρηθεί με τεράστια προβλήματα και ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίσει : την δεξιά πτέρυγα του κόμματος του που έχει την καταγωγή της στην ΕΟΚΑ Β και είναι επιρρεπής στις εθνικιστικές σειρήνες, τον ενισχυμένο από το εκλογικό αποτέλεσμα «ενδιάμεσο χώρο», την Εκκλησία που μοίρασε ευλογίες και ψήφους ανάμεσα σε αυτόν και τον Λιλίκα και το λαβωμένο ΑΚΕΛ που γυρίζει με άγριες διαθέσεις στην αντιπολίτευση. Αν τα καταφέρει θα έχει πετύχει ένα μικρό θαύμα. Του το εύχομαι αλλά τα θαύματα είναι δύσκολα, μερικοί λένε πως είναι αδύνατα. Ειδικά στην Κύπρο.

 

Πηγή: protagon.gr