Δυο άρθρα για το γκάζι, τη Ρωσία την Ουκρανία και τη νέα ισορροπία ενέργειας.

Φιλοξενώ και σήμερα άρθρα άλλων συγγραφέων.

Αυτή τη φορά επώνυμων, το πρώτο στα ελληνικά από τον  Ανδρέα Παράσχο της Καθημερινής.  Αφορά *και* το ζήτημα του πως πρέπει να τοποθετηθεί η Κύπρος στο ζήτημα της Ουκρανίας, αλλά  *και* το ευρύτερο ζήτημα της σχέσης Αμερικής – Ρωσίας, η οποία με τη «σκληρή» πολιτική Πούτιν, καταφέρνει να δημιουργήσει ξανά την εικόνα της άλλης υπερδύναμης.

Το άλλο ειναι στην αγγλική, από το περιοδικό Forbes, του Richard Miniter το οποίο αναφέρεται στην επίσκεψη του Οζντίλ Ναμί στην Αμερική, και την πίστη του συγγραφέα πως το γκάζι της περιοχής μας ειναι η εναλλακτική επιλογή που επιθυμεί να έχει *και* η Ευρώπη *και* η Αμερική με δεδομένη την αδυναμία μακροπρόθεσμης εξάρτησης και εμπιστοσύνης στη Ρωσία και το γκάζι της. 

 

Με την Ανατολή ή με τη Δύση

Του Ανδρέα Παράσχου

Αυτά που σήμερα διαδραματίζονται, από την Ουκρανία μέχρι και τη Μέση Ανατολή, τα είχαμε περιγράψει σε δύο διαδοχικά άρθρα από τον Φεβρουάριο του 2012. Η κρίση στην Ουκρανία οδηγεί με ακρίβεια στην επαλήθευση της εκτίμησης ότι το σκληρότερο παιχνίδι θα παιχθεί στην περιοχή μας, λόγω ενεργειακών πηγών και επειδή οι ΗΠΑ έχουν να καλύψουν μία τεράστια τρύπα 7 τρισ. στο έλλειμμά τους. Η ουκρανική κρίση δίνει έρεισμα για συνοπτική ανάλυση των τελευταίων 25 ετών. Συμπέρασμα πρώτο: η απόλυτη κυριαρχία των «πλανηταρχών» των ΗΠΑ, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, εξαϋλώθηκε υπό το βάρος κατά συρροή λαθών που δημιούργησαν χαίνουσες πληγές σε καίρια σημεία του πλανήτη. Η Ουάσιγκτον «αναμετρήθηκε» με τη διεθνή τρομοκρατία αλλά και την υπέθαλψε, για να επιβάλει διεθνώς ένα ιδιότυπο καθεστώς, νόμων και περιορισμών που ίσχυαν για όλους πλην των ΗΠΑ. Πολιτική που έγινε μπούμερανγκ κι επέστρεψε επί των έξυπνων κεφαλών του establishment: Η «αραβική άνοιξη» άνοιξε πύλες κολάσεως σε Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, Υεμένη κ.α., ενώ η «διάσωση» του «πυρηνικού» Ιράκ από τον Σ. Χουσεΐν, είχε αντίτιμο δεκάδες χιλιάδες ζωές, δισεκατομμύρια δολάρια κι ένα ατέρμονα εμφύλιο. Στη Συρία έχασαν το παιχνίδι από μία κίνηση (συμφωνία για τα χημικά) του Πούτιν, ενώ και στο Ιράν, ο ίδιος παίκτης, αφαίρεσε από τον «πυρηνικό «κίνδυνο» τη βαλβίδα. Συμπέρασμα δεύτερο: μέσα από τα αμερικάνικα λάθη, αναδύθηκε ο Πούτιν ως μέγας παίκτης στη διεθνή σκακιέρα. Ο Πούτιν, ανέλαβε (1.1.2000) τα ηνία μιας χώρας διαλυμένης από τη δεκάχρονη ασύδοτη διακυβέρνηση Γιέλτσιν κι ενός μαφιόζικου περίγυρου ολιγαρχών. Τέκνο της διαβόητης Γκα Κε Μπε ήξερε καλά ότι μόνο ο δρόμος της αδυσώπητης πειθαρχίας θα επανέφερε τη Ρωσία σε δεσπόζουσα θέση. Στα 14 χρόνια που μεσολάβησαν έβαλε τάξη στην αχανή χώρα και αξιοποιώντας τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της κι έκανε τη μισή Ευρώπη και τη μισή Ασία εξαρτημένες από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, για να πούμε το ελάχιστο. Έπαιξε τη Δύση με τα δικά της μιντιακά όπλα, πλασάροντας την εικόνα του ήρωα, του θηρευτή και του σκληρού πράκτορα, που δεν διστάζει να εξουδετερώνει αντιπάλους ακόμα κι εξ αποστάσεως, με πολώνιο 210. Είναι όμως όντως κι ο ψυχρόαιμος ηγέτης που σε Μπεσλάν και Μόσχα κι εξολόθρευσε Τσετσένους αυτονομιστές χωρίς να λογαριάσει παράπλευρες απώλειες. Είναι ο τσάρος που «εξήγησε» στους Αμερικανούς ότι η Γεωργία δεν μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, όταν σε 48 ώρες μπήκε και βγήκε στη γειτονική χώρα προσαρτώντας Οσσετία και Αμπχαζία. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον αγνοώντας το δις εξαμαρτείν ξαναδοκίμασε στην Ουκρανία και η Κριμαία είναι μόνο η αρχή…

Η Κύπρος θα πρέπει να παραταχθεί με τη Ρωσία από την οποία ευεργετήθηκε πολλαπλώς μέχρι τώρα; Για πολλούς λόγους θα ήταν λάθος αλλά κυρίως επειδή στην ενεργειακή αντιπαράθεση τα κυπριακά συμφέροντα είναι ακριβώς απέναντι των ρωσικών. Η ευρωπαϊκή Κύπρος αντιλαμβανόμενη πλέον ότι η Ε.Ε. χρειάζεται επειγόντως εναλλακτικό σχέδιο απεγκλωβισμού, από το ρωσικό ενεργειακό κεφαλοκλείδωμα πρέπει να είναι με την Κύπρο. Πρέπει να βρεθεί στον πυρήνα του καίριας γεωπολιτικής σημασίας εναλλακτικού σχεδίου, αφού στα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου, είναι πλέον στραμμένα τα βλέμματα όλων. Τα υπόλοιπα για την πολιτική ηγεσία θα πρέπει να είναι ευκόλως εννοούμενα…

Πηγή.

 

Obama’s Secret Weapon Against Putin?

Behind the scenes, the White House seems to be developing a unique pro-energy strategy to counter Russian adventurism in Crimea.

Hours after he left a National Security Council meeting on Tuesday, the foreign minister of Northern Cyprus, Ozdil Nami, sat down with me. “There is a [new] sense of optimism” regarding Cyprus, he said. (Northern Cyprus is the predominantly Turkish-speaking part of the island of Cyprus, which lies between Turkey and Greece is the Eastern Mediterranean.)
Perversely, Putin and energy are the reasons for the foreign minister’s optimism. Russian premier Vladimir Putin has raised natural-gas prices on the Ukraine and implicitly threatened to do the same to America’s European allies, mainly France and Germany. Western Europe depends on Russian natural gas to supply more than one-third of its power and heat.

As a result, Europe is skittish about confronting Putin. Higher energy prices would anger voters and slow its economy.

Making NATO nations less dependent on Russia–the nation alliance exists to defend against–has become a new priority for the Obama Administration. Yet, the Administration wants to move paper, not ships or tanks.

That’s where Cyprus comes in. The eastern Mediterranean island has discovered vast new fields of natural gas off its shores. Israel made a similarly large offshore find in its waters near Cyprus. Given its proximity, the Israelis plan to locate much of their hydrocarbon recovery infrastructure in Cyprus. With its own finds and Israel’s, Cyprus is poised to become a major energy producer.

So weaning Western Europe (and Ukraine) off Russian gas means bringing Cyprus’ energy on line as soon as possible. And that means reuniting the Turkish and Greek parts of that divided island–a process that has been underway since 2004 and has accelerated since 2009–is now a much higher priority for Washington and Brussels.

The Northern Cyprus foreign minister, who played a key role in 2008-2010 reunification talks, told me that he favors a $1 billion pipeline project to deliver natural gas to Turkey and onward to Europe. Bringing Cyprus’ natural gas fields on stream “would be a welcome development,” he said, that would lower the island’s sky-high electricity costs, create well-paying jobs, and spur foreign direct investment. A water pipeline linking Turkey and Northern Cyprus traces a route similar to the planned gas pipeline. That water pipeline begins delivering fresh water to the island later this year.

When asked about foreign policy implications, he stressed that energy and economic inter-dependence would promote peace between Israel and Turkey, Greece and Turkey and the European Union and Turkey. What about Russia?
Wouldn’t Cyprus natural gas undercut Russia’s pricing power and make Europe more energy independent? Northern Cyprus Foreign minister Nami didn’t want to talk about those geopolitics, though he conceded that the Crimean crisis “may have increased interest” among diplomats in Washington and Brussels.

The Russian invasion, he said, caused “great concern and disbelief…There was no bloodshed [in Crimea] and no U.N. resolutions” authorizing Russian auction. It was a bolt from the blue.

He dismissed any parallels between Cyprus and Crimea. There were United Nations’ resolutions calling for peace keepers for almost a decade before the Turkish army invaded Cyprus in 1974. Greek and Turkish speaking Cypriots were actually killing each, burning public buildings and houses of worship. Then, in what the foreign minister called a “coup d’etat” brought in a new government that threatened to disenfranchise Turkish speakers and forcibly transfer the sovereignty of the nation island to Greece. Only then, he pointed out, did the Turkish army arrive.

In Crimea, he added, there were none of these things. Ukrainians of all tongues and faiths (the Crimean Tatars are overwhelmingly Muslim) were peacefully coexisting until the Russian troops left their bases less than a month ago.

Though he didn’t touch on the subject, some intelligence analysts are now concerned that Crimea could become another Kosovo–with Russians covertly encouraging attacks on Ukrainian speakers and Tartars living who have lived for centuries on that Russian-dominated peninsula. Such attacks could touch off a wave of reprisals and counter-strikes. That might give Russia an excuse to devour the rest of neighboring Ukraine.

Meanwhile, back in Cyprus, political and religious tranquility is more strongly felt than any time since the 1950s. Greek Orthodox, Maronite Christian and Muslim leaders recently issued a joint statement supporting unification, peace and mutual respect. Churches are re-opening in the Muslim-majority Northern Cyprus and mosques once again host prayer services in Greek Orthodox-majority southern part of the island.

We are seeking “problem-free exploration of hydrocarbons,” the minister said. He hopes for unified Cyprus that is prosperous and peaceful–and his dream may come more quickly due to Russia’s aggression in Crimea. There is every sign that Cyprus is on track to become a united, fully integrated member of the European Union. Its currency will be the euro and its hydrocarbons will make Europe less dependent on Russia.

And Cyprus’ rise help punish Putin aggression? The Northern Cyprus minister is too professional to take the bait–but the Obama Administration seems to have stumbled on a winning strategy.

 

Πηγή.