Μιλώντας για αγάπη….

…με εντεκάχρονους που νομίζουν πως ακόμη πρέπει να μισούν τα κορίτσια και που νομίζουν πως αν κάποιος αγαπήσει ένα κορίτσι, νομιμοποιούνται οι άλλοι να τον κοροϊδεύουν,  άρα νοιώθει άσχημα κλπ, κλπ.

Εξηγώ πόσο φυσιολογικό είναι να αγαπάς ένα κορίτσι.

Και πόσο θέμα μη – ντροπής είναι.

Όλοι οι μεγάλοι που γνωρίζετε, δεν αγαπούν τον/την σύντροφο τους – τους ρωτώ; (Και μια γεύση ειρωνείας πλημμύρισε το στόμα μου).

Και βγαίνει ο Δεληβοριάς.

Εξηγώ την ιστορία του αγοριού που κάνει ό,τι μπορεί για να τραβήξει την προσοχή του κοριτσιού που αγαπά, και που γίνεται στην εφηβεία, εντός  5 ετών από τώρα, ας πούμε.

Κάτι λένε πως δεν καταλαβαίνουν από τους στίχους – δε διευκρινίζουν αν αφορά τον στίχο για τους «άγνωστους φαλλούς».

Μετά, πολύ βολικά, συνεχίζει ο Λαυρέντης.

Α, μεγαλώσαμε τώρα, τους λέω, και οι περιπέτειες της αγάπης παίρνουν άλλη μορφή. Το κορίτσι σπουδάζει στη Γαλλία, το αγόρι βρίσκεται στην Αθήνα.

 

Άρα, το κορίτσι είναι μεγαλύτερο, λέει.

Όχι απαραίτητα λέω, μπορεί το αγόρι να έχει ήδη σπουδάσει, μπορεί να είναι μεγαλύτερο και έχει τελειώσει, μπορεί να σπουδάζει στην Αθήνα.

Ναι αλλά αν το κορίτσι σπουδάζει γιατρός και το αγόρι σκουπιδιάρης, πότε θα βρεθούν;

Βάσιμη και προφανής απορία.

Συνεχίζει το τραγούδι, πρώτη φορά ακούω τα λόγια μου λέει, μέχρι τώρα πρόσεχα μόνο τη μουσική.

«Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις,
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ’ άλλο στο κρεβάτι το αλλάζεις…»

– Αλλά, τι εννοεί εκεί που θέλει να μάθει αν το κορίτσι αλλάζει τον γάτο στο κρεβάτι;;;

…..