Μελαγχολία 2

Είχε να ξυπνήσω από πριν τις 6 από την περασμένη Πέμπτη. Οι στρούθοι χωσμένοι μέσα στα αρχαία πιττόσπορα που μας χωρίζουν από τους καλούς γείτονες τσιριλλούσαν. Δεν πτοήθηκαν καν όταν ξεκίνησε η μηχανή του αυτοκινήτου.

Πριν να ξεκινήσω όμως, είπα μια καλημέρα στον καλοποτισμένο κήπο. Ήμουν μακριά όταν έβρεχε και δεν το ευχαριστήθηκα μαζί του. Όμως καταλαβαινόμαστε και είχαμε και οι δυο την ανάγκη να μιλήσουμε αυτό το πρωί.

Είχα επίσης να αγγίξω χάρτινη εφημερίδα πάλι από την περασμένη Πέμπτη. Ούτε που το πρόσεξα. Όσο αλαζονικό και να ακούγεται τα έχω πλέον διαβάσει σχεδόν όλα και τα ξέρω σχεδόν όλα.

Και ναι, βγάζω αυτή τη σιγουριά και σε όσα γράφω εδώ και το ξέρουν επίσης όσοι με διαβάζουν, όσοι με αγαπούν και όσοι με μισούν. Κυριολεκτικά ή και διαδικτυακά μόνον.

Αυτή όμως η «σιγουριά» και η «γνώση» δεν είναι αυτοσκοπός. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή με το επίσημό μας πρόβλημα, το μεγάλο μας άλλοθι,  νομίζω η πρώτη φορά  που κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν πριν πάρα πολλά χρόνια όταν με τους μακαριστούς μου γονείς πηγαίναμε στην Κερύνεια με το κομβόι. (Όσοι δεν ξέρουν, ας το ψάξουν). Ήταν περίεργος τρόπος να πας από τη μια πόλη του νησιού στην άλλη, και είχα ρωτήσει γιατί. Και από τότε ρωτάω και μετά από ένα σημείο έχω και απαντήσεις και εκτιμήσεις και προβλέψεις.

Έχω επίσης και απογοήτευση, και θυμό, και λύπη.

Γιατί δεν έχω σκοπό να ασχολούμαι με το μεγάλο μας άλλοθι για πάντα. Γιατί δεν θα υπάρχει με τον τρόπο που το ξέρουμε για πάντα. Είτε θα πάει καλά (εξαιρετικά απίθανο), είτε θα πάει κακά. Αν γίνει το πρώτο, θα παλέψω όσο μπορώ και πριν και μετά. Αν δεν πάει καλά – το έχω γράψει ξανά- δεν έχω καμία όρεξη να μείνω κολλημένος. Δεν έχω ούτε διάθεση να ασχοληθώ με τις δικές μας αστοχίες και δειλία τη στιγμή που *δεν* έπρεπε και που ξεκίνησε τη ροή των γεγονότων – προς τα πίσω, δεν θα ασχοληθώ με τα αππώματα ή την απροσδόκητη αλαζονεία του φίλου απέναντι. Δεν θα ασχοληθώ καν με τους απόλυτους μίζερους της δικής μας πλευράς. Μόνο να χαμογελώ με κάνουν πλέον και για το IQ τους και για το ροζ συννεφάκι που ζουν και νομίζουν πως μπορούν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους πάντες για πάντα.

Θα ασχοληθώ μόνο λίγο, ως επίλογο, με τον πιο μισητό άνθρωπο στην περιοχή μας. Που ντε φάκτο ελέγχει το μέλλον μας. Και που αν δεν συνεργαστεί προς τη σωστή κατεύθυνση και κυρίως αν επιλέξει ο ίδιος να μη συνεργαστεί, τότε θα έχουμε φουρτούνες. Και ας ασχολούνται με τα μικρά τους οι δικοί μας, ας νομίζει ο πετυχημένος μας πρόεδρος πως θα πάει στις εκλογές σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ας νομίζουν οι σύμμαχοι μας εκεί έξω πως μπορεί να κλείσει και αυτό το κεφάλαιο σαν να μην έγινε τίποτα και θα είναι σύντομα business as usual.

Δεν θα είναι.

 

Και ό,τι και να γίνει εγώ δεν θα παίζω παιγνίδι. Αν έχουμε επιλέξει/αποδεχτεί/μας έχει επιβληθεί το άλλο, το κακό σενάριο, δεν βλέπω πια προοπτική και λόγο συμμετοχής σε μια ευρύτερη προσπάθεια για κάποιο γενικό «καλό». Γιατί δεν θα είναι πλέον εφικτό.

Θα κοιτάξω προς τα μέσα, το σπίτι, τη δουλειά την οικογένεια, τον κήπο που λέγαμε.

Και ευθύνη ουκ έχω.

Στις ειδήσεις λένε για ένα κομήτη που θα περάσει σήμερα κοντά από το ρότσο μας. Θυμήθηκα τον «Μελαγχολία» του  Lars von Trier, και είπα πως οι συνθήκες είναι τόσο παρόμοιες.

Και το κακό είναι πως κανείς δεν το αντιλαμβάνεται.

Υ.Γ. Αν ο «Μελαγχολία» έρθει στ’ αλήθεια;