Στο Μάλι, ένα ζεστό απόγευμα Κυριακής.

Πέντε το απόγευμα, και η θερμοκρασία ακόμη στους 28 βαθμούς.

Ναι, από αύριο θα αλλάξει, αλλά το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.

Στην Μπαμάκο, πρωτεύουσα του Μάλι, η μέση μέγιστη θερμοκρασία για τον Απρίλη είναι 39 βαθμοί. Βρίσκονται στον προθάλαμο της βροχερής τους περιόδου που κρατά όλο το δικό μας «καλοκαίρι».

Βρέχει πολύ. Πάρα πολύ!

Στο Μάλι λοιπόν είχαμε πραξικόπημα. Που φαίνεται να καταρρέει κάτω από την πίεση των συνασπισμένων αφρικανών της περιοχής. Πραξικόπημα που συνδυάστηκε με ανακήρυξη κράτους από τη φυλή των Τουαρέγκ. Όλα αυτά τα όμορφα δηλαδή που κρατούν ακόμα την Αφρικανική Ήπειρο δεμένη στην ιστορία και τις διαμάχες της.

Το Μάλι είναι μια ζεστή, εν πολλοίς έρημη χώρα, αλλά ξεχωρίζει για την τρομερή μουσική της σκηνή.  Έχω γράψει δυο φορές για αφρικάνικη μουσική σε αυτό το ιστολόγιο, και  συνειδητοποιώ τώρα πως και ο Toumani Diabaté, και οι Tinariwen είναι μουσικοί από το Μάλι! Άλλωστε ένας που γνωρίζει λίγο αυτά τα τέρατα της αφρικάνικής μουσικής και ακούσει και τα ονόματα των πολιτικών τους, θα γελάσει, αφού φαίνεται πως όλοι ονομάζονται Toumani, Traore, Toure ή  Diabate.

Αν θα διαβάσετε το κείμενο αυτό, και χρειάζεστε ηρεμία, σας συνιστώ σήμερα ένα άλλο ζευγάρι μουσικών από το Μάλι. Τους τυφλούς Amadou & Mariam. Ένα ζευγάρι που θεωρείται εκ των βασικών εκπροσώπων των αφρικάνικων μπλουζ, ένα ζευγάρι που λίγα από τα τραγούδια που έχει βγάλει *δεν* είναι αριστουργήματα.

Ίσως φυσικά να το γράφω αυτό γιατί είμαι προκατειλημμένος υπέρ της αφρικάνικης μουσικής.

Άρα ο λόγος μου δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά.

Κατ’ αναλογία, οι πολιτικές μου σκέψεις αυτό το ζεστό απόγευμα της Κυριακής δεν μπορούν να κριθούν αντικειμενικά αφού έχω ήδη καταγραφεί ως άσπονδος εχθρός της κυβέρνησης αυτής, και του ιδίου του προέδρου που έχουμε για 4 τώρα χρόνια.  Φυσικά, η υποκρισία και η τυφλή παραταξιακή ανάλυση δεν αντιλαμβάνεται πως  οι εκτιμήσεις μου δεν ξεκινούν από την όποια διαφορετική ιδεολογία του άλλου, αλλά από τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα του.

Διαβάζοντας λοιπόν Πολίτη και Καθημερινή μου έμειναν διάφορα:

1. Φαίνεται πως ο πρόεδρος Χριστόφιας είχε μια σπάνια στιγμή  αυτοσυγκέντρωσης και διαλογισμού, και αποφάσισε να μην προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα για άλλη μια πενταετία.  Αλλά λέει, για να γλυτώσει από το κόμμα του την υποχρέωση να αγωνιστούν για μια χαμένη υπόθεση, θα πρέπει να δεσμευτούν πως όποιο άλλο και να βάλουν θα πρέπει να στηρίξει τα έργα της παρούσας κυβέρνησης.
2. Αυτό όμως, θα φέρει το κόμμα σε δύσκολη θέση λέει ο Τσαγκάρης στην Καθημερινή, αφού υποτίθεται πως ο πρόεδρος ακολουθούσε την πολιτική του κόμματος. Αν φύγει αποτυχημένος, και το κόμμα διαλέξει άλλο, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει κριτική στον Χριστόφια…. Ε, κάτι δεν κολλά εδώ!
3. Η Χόπλαρου στον Πολίτη αναφέρεται πάλι σε αυτόν τον άθλο συντηρητισμού της κυβέρνησης σχετικά με το μάθημα της βιολογίας, το σεξ εντός και εκτός γάμου, με τρόπο που θα έκανε τον Αθανάσιο περήφανο. Την ίδια στιγμή η  … αριστερή μας κυβέρνηση τα ρίχνει στην ελευθερία της έκφρασης!
4. Η αδυναμία της αριστερής μας κυβέρνησης να συμπεριφερθεί προοδευτικά σε *οποιοδήποτε* τομέα φαίνεται και από την περίπτωση της εκδίωξης των νέων που είχαν καταλάβει ένα σπίτι στην πράσινη γραμμή, εκεί στη Λήδρας και έκαναν αγώνα ενάντια στην μη – λύση, μαζί με τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Για το πρώτο η ψυχή μου ήταν μαζί τους, για το δεύτερο, χμμμ…. Η προοδευτική μας κυβέρνηση λοιπόν, έπεψε την αστυνομία να συνάξει τους μιτσιούς, για αδιευκρίνιστους λόγους. Α! Ήβραν και ένα γραμμάριο χόρτου κάτω στο πάτωμα. Τωρά ήταν των καταληψιών το χόρτο, ή έππεσε που το σακκάκι κανενός οργάνου; Για το θέμα αυτό μπορείτε να βρείτε πολλές αναφορές σε διάφορα ιστολόγια:

Λινοπάμπακος. 

 

Νέος Ελληνοκύπριος. 

 

Επανένωση. 

 

Νίκος Τριμικλινιώτης.

 

OSR.

 

5. Πίσω στις εφημερίδες. Ο Πολίτης αναφέρει μια σειρά ονομάτων που μπορεί να παίξουν για προεδρία: Ομήρου, Κάρογιαν, Μαρκουλλή, Θεοχάρους, Πολυβίου, Ζένιος, Θεοχάρους.  Ερωτώ ευθέως: δεν θα έπρεπε να περνούν τεστ Αι Κιου οι υποψήφιοι μας;  Γιατί ναι, ενώ από τα ανωτέρω ονόματα κάποιοι ξεχωρίζουν αντικειμενικά, κάποιοι άλλοι  ξεχωρίζουν για την ανεπάρκεια και την ανικανότητα τους: δηλαδή να στείλουμε στα αζήτητα τον ανίκανο Χριστόφια και να βάλουμε στη θέση του μια ανίκανη Θεοχάρους, ένα ανίκανο Κάρογιαν, ή ένα αχάπαρο Ομήρου;

 

6. Ο Λιλλήκκας είναι ειδική περίπτωση. Θυμάμαι ακόμα τον πόλεμο που του έκανε ο Λάζαρος Μαύρος και το υποβαθμισμένο τότε εθνικιστικό μπλοκ, επί Βασιλείου. Για να  βοηθήσει στη συνέχεια ο κ. Λιλλήκκας στην ανάσταση του εθνικιστικού αυτού μπλοκ, με την ευγενή στήριξη και του ΑΚΕΛ φυσικά, και  τώρα να γυρεύει την ηγεσία του!

 

7. Διάβασα και για την οικονομία. Τα πράγματα είναι ξανά πολύ άσχημα.  Τα παραμύθια για εναλλακτικές πηγές δανεικών φαίνεται δεν έκατσαν, και φαίνεται πως ντε φάκτο θα μπούμε σε στήριξη, είτε χρειαστούν βοήθεια οι τράπεζες είτε όχι.  Ο Περσιάνης στην Καθημερινή λέει πως κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον πρόεδρο πως δεν βρισκόμαστε σε ύφεση. Σε κρίση, μέγιστη κρίση βρισκόμαστε.

 

8. Και μέσα σε όλα αυτά διαβάζω και τον Δρουσιώτη, διαβάζω για το τελευταίο ελληνικό Πάσχα στο Μπέλα Παις, το οποίο όποιοι και να το κατοικούν είναι  πανέμορφο. Και διαβάζω τις αναφορές του τότε αμερικανού πρέσβη, πως  οι πράξεις των τούρκων ήταν αδικαιολόγητες και κατακριτέες (μπα, αμερικάνος και να κατηγορεί τους τούρκους;), αναφέρεται όμως και  στις δικές μας ευθύνες εκείνες που στη δεκαετία του εξήντα ξεκίνησαν το γαϊτανάκι του Κυπριακού…

Και σκέφτομαι πως μέσα σε όλα αυτά τα απαισιόδοξα, αυτό το ζεστό απόγευμα του Απρίλη, εκείνο που με κάνει να στενοχωριέμαι περισσότερο είναι η απουσία ελπίδας για οτιδήποτε. Μένει μόνο η προσπάθεια για συντήρηση και  ολοκλήρωση της μέρας, του μήνα του χρόνου. 

Και αυτό δεν έχει να κάμει με ιδεολογία.

Απλή εκτίμηση της κατάστασης κάνω…