Τον Μιλτήν να καλέσει για ψάριν ο πρόεδρος Χριστόφιας.

Λοιπόν, για να μην παρεξηγούμαστεν: αν ο πρόεδρος καταφέρει να κάτσει για ψάριν και κουβέντα με τον Ερντογάν είτε στον Βόσπορο, είτε στο Ζύγιν, είτε στο Μπογάζι, θα είμαι ο ευτυχέστερος των ιστολόγων. Γιατί θα είναι μια απόδειξη πως ο πρόεδρος κατάφερε κάτι ουσιαστικό.

Και ενώ φυσικά δεν ειρωνεύομαι, αφήνω να νοηθεί πόσο απίθανη είναι μια τέτοια εξέλιξη, κάτι που δυστυχώς αποδεικνύει για πολλοστή φορά πόσο περιορισμένων δυνατοτήτων πρόεδρο λύσης έχουμε.

Και εφόσον το γεύμα με τον Ερντογάν είναι μάλλον τραβηγμένο σενάριο, τότε θα εισηγούμουν στον πρόεδρο να καλέσει κάποιον άλλο για ψάρι. Κάποιον ο οποίος σίγουρα θα αποδεχόταν την πρόσκληση, κάποιον από τον οποίον έχει πολλά να κερδίσει ο πρόεδρος.

Αναφέρομαι στον μεγαλοεργολάβο κύριο Μιλτιάδη Νεοφύτου, προσκείμενο μάλλον στο ΑΚΕΛ, και πρόεδρο της Ομόνοιας, σωματείο προφανώς προσκείμενο  προς το ΑΚΕΛ.

Ο κύριος Μιλτής μπορεί να διδάξει στον πρόεδρο δυο βασικά πράγματα:

1. Για να κερδίζεις πολλές δουλειές πρέπει να έχεις μια ανταγωνιστική εταιρεία.

1. Αν το σωματείο δεν πηγαίνει καλά, αρχίζεις να κόβεις *δαπάνες*, και ξεκινάς από εκείνους που έχουν τα καλύτερα συμβόλαια.

Ας γίνω πιο σαφής. Όπου γράφω εταιρεία και σωματείο, να διαβάζετε κράτος. Και ένα κράτος για να πιάνει πολλές δουλειές – τουρισμό, ιδιωτικές επενδύσεις, ιδιωτικές αναπτύξεις, υπηρεσίες, κλπ, πρέπει να είναι ανταγωνιστικό.

Εκ του χαρακτήρα της η Κύπρος έχει κάποια μειονεκτήματα: τα έξοδα μεταφοράς πλασμάτων και εμπορευμάτων είναι ψηλότερα από άλλες χώρες.

Αυτά δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι παράγοντες που μας κάνουν μη –  ανταγωνιστικούς. Τα ούτω καλούμενα κεκτημένα δικαιώματα στο δημόσιο τομέα, αλλά και στον τομέα των τραπεζών ας πούμε, το απηρχαιωμένο σύστημα κοινωνικών παροχών η παράλογη συμμετοχή του κράτους σε δουλειές που δεν του ταιριάζουν, οι κλειστές μονοπωλιακές δουλειές, οι παρανοϊκοί θεσμοί συντάξεων, εφάπαξ κλπ, όλα αυτά κάνουν πιο ακριβό το ρεύμα, το τηλέφωνο, την διακίνηση, και κατ’ επέκταση τα ενοίκια, το κόστος παραγωγής, το κόστος προσφοράς. Και μετα παραπονούμαστε γιατί μας πιάνουν δουλειές η Τουρκία και η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Μάλτα.

Να δώσω ένα παράδειγμα: η εταιρεία του κυρίου Μιλτή έχει πολλά οχήματα. Αν παραδοσιακά (ας πούμε) είχε το δικό της γκαράζ, αλλά στην εξέλιξη είδε πως του συμφέρει να το κλείσει και να αγοράζει υπηρεσίες, τότε η κίνηση του αυτή αύξησε την συνολική μας κοινωνική  ευημερία, γιατί η εταιρεία του έγινε πιο ανταγωνιστική και έπιανε περισσότερες δουλειές, οι άξιοι μηχανικοί που εργοδοτούσε άνοιξαν τα δικά τους γκαράζ, και οι μη άξιοι, και συνεπώς αρνητικοί υπάλληλοι βολεύτηκαν με μια δουλειά που αρμόζει στις ικανότητες τους, ή ζουν ακόμα με κρατικά επιδόματα. Εννοείται, πως στα πλαίσια της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, θα μπορούσε να άνοιγε ο ίδιος γκαράζ. Δεν ξέρω τα δεδομένα της εταιρείας, αλλά αν έπαιρνε την μια ή την άλλη απόφαση, είμαι σίγουρος πως το μόνο του κίνητρο θα ήταν να γίνει η εταιρεία  του πιο ανταγωνιστική.

Ο κύριος Μιλτής θα μπορούσε να εξηγήσει με απλά λόγια στον πρόεδρο πως η μόνη σίγουρη οδός για την ανάπτυξη είναι ο περιορισμός του κόστους του κράτους, κάτι που αυτονόητα θα μας βοηθούσε να κερδίσουμε πολλές δουλειές.

Ο κύριος Μιλτής ως άνθρωπος του παζαρκού γνωρίζει και άλλα πράγματα: όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν αυξάνεις τα εισιτήρια στους αγώνες, δεν βάζεις ένα 5% στα σάντουιτς, ή έστω και 1% πάνω στο όποιο δυσεύρετο κέρδος του σωματείου. Σε χαλεπούς καιρούς, είναι παράλογο να ζητάς από τους λιγότερο ή περισσότερο έχοντες να πληρώσουν παραπάνω για την ίδια υπηρεσία ή προϊόν. Στόχος πρέπει να είναι η μείωση των δαπανών, και άρα – και πάλι του κόστους- ούτως ώστε οι οπαδοί, οι πολίτες, οι επενδυτές να νιώσουν πως με τα μέτρα σου τους δίνεις κίνητρο να κερδίσουν κάτι περισσότερο με το ίδιο κεφάλαιο.  Ο κύριος Μιλτής θα μπορούσε να εξηγήσει στον πρόεδρο πως αν προσφέρεις το ίδιο προϊόν ή το ίδιο θέαμα και ζητάς ακριβότερο εισιτήριο, το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το αντίθετο του προσδοκώμενου: θα χάσεις πελάτες, θα χάσεις οπαδούς, θα χάσεις εισοδήματα.

Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου, ο Στάθης Αλωνεύτης και δεν ξέρω ποιοι άλλοι με καλά συμβόλαια, τέθηκαν προ του διλήμματος: 25% μείωση στον μισθό ή γυρευτείτε αλλού. Φυσικά η πίστη στο ομονοιάτικο ιδεώδες, και οι χαλεποί καιροί οδήγησαν τους προαναφερθέντες παίχτες να φανούν νούσιμοι, και να δεχτούν τις προτάσεις του κυρίου Μιλτή. Αν θέλει να ακολουθήσει την ίδια πετυχημένη συνταγή ο πρόεδρος, θα πρέπει να καλέσει την επομένη του εισηγούμενου γεύματος τον κύριο Σταυράκη, και να του πει να καλέσει με τη σειρά του τον κύριο Χατζηπέτρου, τον εκφραστή των καλυτέρων συμβολαίων της αγοράς εργασίας. Θα του πει πως «*αποφασίσαμε* να κόψουμε από 25% στους πιο υψηλόμισθους μέχρι ένα 5% στους πιο χαμηλόμισθους»  κύριε Χατζηπέτρου.

«Αν δεν γίνει αυτό, το σωματείο θα παττίσει, και δεν θα έχετε να πάρετε μια.»

«Είμαι σίγουρος πως κάτω από τις περιστάσεις θα συμπεριφερθείτε λογικά.»

Και θα συμπεριφερθεί λογικά, πρόεδρε Χριστόφια, ετσι;

Άλλωστε, η λογική είναι η διαχρονική και συστηματική έμπνευση όλων των δημοσίων μας ανδρών.

Όξα;