Φτάνει πια περήφανους Έλληνες! Φέρτε ένα νούσιμο.

Μια θλιμμένη περιρρέουσα κυριαρχεί.

Ακούω το ραδιόφωνο του Πολίτη στη δουλειά. Έχει καλή ελληνική μουσική και σύντομες ειδήσεις κάθε μισή ώρα. Νομίζω πως τα τραγούδια που είχε σήμερα ήταν ανάλογα της Μεγάλης Εβδομάδας. Η αξία τους μάλιστα ήταν  σήμερα ουσιαστική, όχι συμβολική.

Βλέπω και μιλώ με πολύ κόσμο, και νομίζω διαισθάνθηκα παρόμοια συναισθήματα. Και στον επαγγελματικό, και στον προσωπικό μου χώρο.

Υπάρχει πολλή στενοχώρια. Και δεν μιλώ για την αυτονόητη στενοχώρια εκείνων που αντιμετωπίζουν ουσιαστικά, πρακτικά προβλήματα. Προβλήματα απλά, επιβίωσης, ή υγείας. Όσοι βρίσκονται σε αυτή την κατηγορία δεν μπορούν δυστυχώς να επιλέξουν πότε θα στενοχωρηθούν.

Μιλώ για άλλους, για λιγότερο ή περισσότερο βολεμένους ανθρώπους λόγω της εργασίας ή λόγω της τύχης τους, ανθρώπους που λογικά θα μπορούσαν να προεξοφλήσουν τη ζωή τους και να βγάλουν και κέρδος.

Όμως  τώρα φαίνεται πως δεν νιώθουν καλά.

Μια μαυρίλα αιωρείται, μια μαυρίλα που ήταν μαζί μας εδώ και πολύ καιρό, αλλά τώρα γίνεται και αισθητή, και ασφυκτική.

Γιατί πέραν του μαύρου, τίποτα δεν υπάρχει που να δίνει ελπίδα.

 Μαυρίλα αλλόκοτη, βγαλμένη από την περηφάνια, πολλών ειδών περηφάνια.

Άλλος είναι απλώς κουφός, ο δικός μας. Μόνο περήφανος στα αυτιά μπορεί να είναι. Και είναι. Στο μέγαρο του στο λόφο, δεν ξέρει τίποτα, δεν είδε τίποτα, δεν άκουσε τίποτα.

Ο άλλος είναι περήφανος επαναστάτης. Σε τρεις μέρες θα τον δείξουν τα ΜΜΕ όλου του κόσμου.  Εκείνος  που έκανε την αποκήρυξη σημαία, εκείνος που ανέτρεψε τη ροή του καπιταλισμού. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες να ολοκληρώσουν το χάος. Αυτός τους ξεπέρασε: το επαναδιατύπωσε σε μια μέρα!

Σε αντίθεση με την άλλη, την περήφανη ιδεολόγο, η οποία πιστή στα γραφτά ενός θνητού (και τεθνεώτος εδώ και καιρό) ανθρώπου, προκρίνει τη μιζέρια για όλους τους άλλους.

Ο άσιλα περήφανος Έλληνας καβάλησε το άτι του Μεγαλέξανδρου, και βουρ αναζητεί τους ανεμόμυλους.  Αναζητεί το χαμένο χρυσό, τα εξαφανισμένα κατοχικά δάνεια, τα γκάζια στο γιαλό που ακόμα δε βρέθηκαν.

Έχουμε φυσικά και περήφανους πίθηκους, να κάνουν σόου στις οθόνες και το κοινοβούλιο. Όσο και αν αυτό θα ενοχλήσει κάποιους, θα το γράψω: είναι οι λιγότερο επικίνδυνοι, αφού  – ελπίζω δηλαδή – *αυτή* την κόκκινη γραμμή να μην την περάσει κανείς και να τους αφήσουν στην εωσφορική  μοναξιά τους.

Ο ορίτζιναλ υπερήφανος Έλληνας, ζαλισμένος αφού το 30% που ανέμενε, δεν έγινε καν 20%,  εξανίσταται: μα, μου ζητάτε να αναιρέσω την υπογραφή μου, και να καταστρέψω τη χώρα μου;

Ναι, εκείνη την υπογραφή που πριν από ένα χρόνο δεν έβαζε για να μην καταστρέψει τη χώρα του!

Η μαυρίλα επιμένει: ο περήφανος στα αυτιά, αναφέρεται στον διάδοχο περήφανο: δίνει νομιμοποίηση στην ΕΟΚΑ Β λέει, όταν πηγαίνει στα μνημόσυνα.  Δεν το είπε έτσι, ούτε τα αυτονόητα δεν μπορεί να πει σωστά πλέον, αλλά επί της ουσίας έχει δίκιο: ο περήφανος διάδοχος βγήκε στο κυνήγι για βρυκόλακες, δεν πάει καλά.

Η περηφάνια για την παράταξη του, για την ιδεολογία τους, για την τάξη τους, για τον αγώνα τους, για τη ράτσα τους, για τη φυλή τους, για τα πιστεύω τους, μας γάμησαν.

Θέλω ένα νούσιμο έλληνα. Μας ξεχείλωσαν οι περήφανοι.  

 

Περήφανοι Κυπραίοι.