Όπου η Ελένη Θεοχάρους κάνει ένα νούσιμο νενέκο να βγει έξω από τα ρούχα του.

Όχι, δεν αναφέρομαι σε μένα. Αναφέρομαι στον κ. Ιωάννη Δ. Ντόου, που συνέγραψε το πιο κάτω ενδιαφέρον κείμενο, με κάθε λέξη του οποίου συμφωνώ.

 

Το κείμενο απευθύνεται προφανώς στην κ. Θεοχάρους, αλλά πολύ περισσότερο στο Νίκο Αναστασιάδη – για προφανείς λόγους.

 

Να προσθέσω όμως: δεν είμαι πια νενέκος. Γιατί δεν υπάρχει πλέον σχέδιο Ανάν. Εν ολίγοις πιστεύω πως το πουλλίν επέτασεν. Συνεχίζω όμως τονίζοντας πως κάποια λύση πρέπει να βρεθεί για να τακτοποιήσει αυτή την ενοχλητική εκκρεμότητα. Η όποια αυτή τακτοποίηση θα αντανακλά και τις ευρύτερες γεωπολιτικές συνθήκες που θα ισχύουν, αλλά και τη θέληση των δυο πλευρών. Αναμένω λοιπόν πως αυτή η διευθέτηση θα είναι χειρότερη από εκείνη του επάρατου σχεδίου.

 

Είναι όμως πιθανό, και αυτό είναι εξόχως βιτσιόζικο, πως η τακτοποίηση που προδιαγράφω πιο πάνω, θα είναι πολύ πιο ελκυστική για την πλειοψηφία της κάθε πλευράς.

 

Και όποιος καταλάβει, κατάλαβε.

 

 

Το Ατυχές Λεξιλόγιο των Αξιολογικών Κρίσεων της κυρίας Ε. Θεοχάρους (Ευρωβουλευτού ΔΗΣΥ).

 

Στο άρθρο της με τίτλο «Οδυνηρός συμβιβασμός ή ανίατο καρκίνωμα; » (Φιλελεύθερος 22.4.2012), η κα Θεοχάρους επιδεικνύει κατά την άποψή μου έλλειψη «πολιτικού» ήθους. «Πολιτικού» όχι μόνο με την έννοια αυτού που επαγγέλλεται την πολιτική, έννοια που δυστυχώς έχει καταπιεί την άλλη έννοια αυτή που συνεπάγεται την ενασχόληση με τα θέματα της «πόλης» , του κάθε ευσυνείδητου πολίτη δηλαδή (σε αντιπαραβολή με τον εγωιστή «ιδιώτη» κατά τους αρχαίους Αθηναίους και ρίζα  του idiot των λατινογενών γλωσσών). Αν κάποιος λοιπόν μπει στον κόπο να κοιτάξει το πολιτικό ήθος που αντανακλούν τα λόγια της κας Θεοχάρους, αλλά και πως  βλέπει η, υποτίθεται εξέχουσα αυτή, συμπολίτισσά  μας όσους συμπολίτες της έχουν απόψεις διαφορετικές από τις δικές της και δη συμπολίτες της που τυχαίνει να είναι στελέχη, μέλη, οι απλοί φίλοι του κόμματός της, του ΔΗΣΥ.

 

Κατά την κα Θεοχάρους λοιπόν 1) «το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2004 απέδειξε ότι κανείς δεν μπορεί να υποτιμά την κρίση του λαού […] που αντιδρά ρεαλιστικά και γενναία όταν διακυβεύεται η υπόσταση και η αξιοπρέπειά του. […]απορρίπτει συντριπτικά ένα επαίσχυντο πολιτικό σύστημα διακρίσεων που εμπνεύστηκαν κάποιοι για να διαιωνίσουν την τουρκική κατοχή».

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι για την κα Θ. εμείς του ΝΑΙ δεν έχουμε κρίση, είμαστε ηλίθιοι και αντιδρούμε δειλά χωρίς να μας νοιάζει όταν διακυβεύεται η αξιοπρέπειά μας, ενώ παράλληλα συνεργούμε με αυτούς που θέλουν να διαιωνίσουν την τουρκική κατοχή.

 2) «Ο ιστορικός λαός μας με τη στάση του πρόβαλε με πάθος την προσήλωσή του στην Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη και κήρυξε ανυπακοή στον διεθνή παράγοντα. Το ΟΧΙ των Ελλήνων της Κύπρου ήταν ένα γερό κτύπημα στους εμπόρους των εθνών, που θέλησαν να εγκαθιδρύσουν στην Κύπρο ένα πολιτειακό μοντέλο διακρίσεων με μηχανισμούς παγίωσης και διαιώνισης των εγκλημάτων της εισβολής και της κατοχής […]».

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι για την κα Θ. εμείς οι συμπολίτες της τους ΝΑΙ δεν έχουμε καμία προσήλωση στην Ελευθερία, τη Δημοκρατία και της Δικαιοσύνη και είμαστε ξενοκίνητοι, και πειθήνια όργανα των εμπόρων των εθνών, του διεθνούς παράγοντα, και συνεργήσαμε όταν αυτός προσπάθησε να διαιωνίσει μέσω ενός σχεδίου λύσης τα εγκλήματα της εισβολής και κατοχής.

 

 3) «[…] Με βίαιο διοικητικό διαχωρισμό της Κύπρου στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως οι Τούρκοι και οι Βρετανοί την καθόρισαν από το 1956. […] Η παρανοϊκή προσήλωση στη στόχευση της ΔΔΟ και η μετατροπή της σε παντιέρα αγώνα που τάχα ξεκίνησε από τη συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς, […] Οι πολιτικές μας ηγεσίες, αντί να συνεχίσουν να διεκδικούν τα βασικά θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, δηλαδή τις βασικές ελευθερίες, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, αντί να διεκδικούν την αλλαγή του σκηνικού της υποτέλειας που στήθηκε με τις συνομιλίες κορυφής του ’77 και ’79, εξακολουθούν να βαυκαλίζονται με την ιδεοληψία ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία μπορεί έστω και κατ’ ελάχιστον να διασφαλίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων. Ο οδυνηρός συμβιβασμός της ΔΔΟ έχει καταστεί φρικτό καρκίνωμα.

Παρακινείται λοιπόν ο  αναγνώστης, «νενέκος» ή μη, να αντιληφθεί ότι οι ηγεσίες μας που δούλευαν ειλικρινά και όχι μόνο κατ ισχυρισμό όπως οι Κυπριανού, Παπαδόπουλος κλπ, για μια λύση ΔΔΟ, ήτοι Βασιλείου, Κληρίδης ήταν παρανοϊκοί και υποτελείς όπως άλλωστε και ο Μακάριος και Κυπριανού το ’77 και 79’. Πολύ δε περισσότερο χαρακτηρίζονται ως τέτοιοι, ωθείται να υποθέσει κανείς, αυτοί που το 2004 είπαν ΝΑΙ, σε μιας τέτοιας μορφής λύση. Ήτοι, Κληρίδης, Βασιλείου και… ουπς ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος της κας Θ. Και διερωτάται κανείς: ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΣΕ ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ Η ΚΑ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ;! Δεν άκουγε την επίσημη γραμμή και κατατιθέμενες θέσεις του κόμματος της;! Κοιμόταν στις συνεδριάσεις;! Δεν άκουγε ειδήσεις;! Δεν διάβαζε εφημερίδες;! Γιατί δεν πήγε στους Νέους Ορίζοντες ή στο ΕΥΡΩΚΟ; Τι λένε οι βολικές για την ίδια επιλογές της τόσα χρόνια για το ποιόν του ανθρώπου;  Τι λένε οι πιο πάνω υβριστικές διατυπώσεις αξιολογικών κρίσεων για το ποιόν του ανθρώπου; Τι πρέπει να νιώθουν οι ψηφοφόροι της που τυχαίνει να ψηφίζουν άλλους πολιτικούς του κόμματός της που διατηρούν και αναπτύσσουν την προσέγγιση Κληρίδη; Τι πρέπει να αισθανόμαστε οι λοιποί συμπολίτες της του ΝΑΙ που δεν δόθηκε χωρίς προβληματισμό αλλά με ανάμεικτο πόνο και ελπίδα, ανησυχία και χαρά μαζί;

 

Και κλείνει φυσικά με το απαραίτητο κρεσέντο-ρεφραίν, χρησμό περισσότερο, παρά συλλογισμό βασισμένο σε κάποια δεδομένα της πραγματικότητας: «Το δημοψήφισμα του 2004 και το ΟΧΙ επί του σχεδίου Ανάν ήταν μια πράξη εθνικής αξιοπρέπειας, ανώτερης ηθικής και ρεαλισμού. Αν ο Λαός μας έλεγε ΝΑΙ, η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυόταν και για τον Ελληνισμό της Κύπρου θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση του αφανισμού».

Απέναντι σε χρησμούς και βιβλικά «θα» ο κάθε πολίτης (έστω και αν συμφωνά με τα πιο πάνω γραφόμενα της κας Θ. κάποιοι από εμάς δεν διαθέτουν εθνική αξιοπρέπεια και ανώτερη ηθική  υπερασπιζόμενος την ιδιότητά του ως τέτοιος μπορεί να καταφύγει μόνο σε επιχειρήματα . Στην προκείμενη περίπτωση επιχειρήματα που διατυπώθηκαν παλαιότερα  σε απάντηση απόψεων του κ. Άντρου Κυπριανού και τα οποία δεν μπορούν να παρατεθούν εδώ εξαντλητικά και για αυτό παραπέμπω την κα Θεοχάρους στην αρχική επιστολή. (‘Για τις δηλώσεις του Α. Κυπριανού αναφορικά με τον Ν. Αναστασιάδη’, Πολίτης 15/2/2011):

«Η επιλογή […] του 24% των πολιτών που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα δεν είχε την ευκαιρία να δοκιμασθεί για να αξίζει τις υποκριτικές απαξιωτικές αναφορές [της κας Θεοχάρους].  Εκείνο που έχει δοκιμασθεί είναι η επιλογή του ΟΧΙ […] η οποία προς το παρόν δεν έχει φέρει θετικά αποτελέσματα, αν το ζητούμενο είναι η επίλυση του Κυπριακού βάσει ΔΔΟ με τα γνωστά συνοδευτικά. Εάν κάποτε στο μέλλον (έστω στα επόμενα 30 χρόνια όταν θα πεθαίνουν και αυτοί που ήταν νιάνιαρα το ΄74) ξανα-προκύψει μια τέτοια περίπλοκη και πρόσφορη σύμπτωση διεθνών συμφερόντων και συγκυριών (όπως αυτή του 2003-4), που να επιτρέψει λύση πιο συμφέρουσα από αυτή που προτάθηκε το 2004 (έστω και όπως την κατάντησε η «διαπραγμάτευση» του […] Τ. Παπαδόπουλου), τότε […] το 24%, θα πρέπει να παραδεχθούμε γενναία το λάθος μας, αν ζούμε δηλαδή. Μέχρι τότε όμως, μέχρι την καλύτερη λύση, θα ανέμενε κανείς από [την κάθε κα Θεοχάρους],  να σέβονται εκείνους που επέλεξαν τον πατριωτικό πραγματισμό και ρεαλισμό που τους προσέφερε η δημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος, από αγάπη για τον τόπο και από την πεποίθηση ότι είναι μάλλον απίθανο να ξαναπαρουσιαστούν οι ίδιες ευνοϊκές συνθήκες και συγκυρίες για λύση.

Αν εμείς οι ηλίθιοι-ένοχοι του ΝΑΙ οφείλουμε να απολογηθούμε  σε περίπτωση επίτευξης καλύτερης λύσης, τότε τι θα πρέπει να κάνετε εσείς σε περίπτωση που αντί αυτού παγιωθεί τελεσίδικα η διχοτόμηση και η αφομοίωση των κατεχομένων από την Τουρκία; Εισηγούμαι να το ψάξετε λίγο στους κώδικες τιμής της Άπω Ανατολής….αν και, αν το ανήθικο επιχείρημά/ δήλωσή σας είναι κάποια ένδειξη για την ποιότητα του ανθρώπου, αμφιβάλλω ότι θα το πράξετε».

 

 

 

Ιωάννης Δ. Ντόου

 

Απάντηση Ελένης Θεοχάρους.