Θα γίνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα την 5η Ιουλίου;

 

Το δικαίωμα: ναι, θεωρητικά το έχει το δικαίωμα ο Τσίπρας να ρωτήσει το λαό – άνκαι δεν είμαι σίγουρος για τα τυπικά του ελληνικού συντάγματος. Αν δηλαδή είναι δυνατό να τεθεί ενώπιον του λαού μια χρηματοδοτική συμφωνία. Από την άλλη, δεν πρόκειται για κάτι ανάλογο του δικού μας δημοψηφίσματος του 2004 ή έστω της ίδιας εμβέλειας θέμα.  Πρόκειται για ένα θέμα που κανονικά έπρεπε να μένει σε επίπεδο και ευθύνη της εκλελεγμένης κυβέρνησης.

Οι προτάσεις: επί ποίου κειμένου θα κληθεί ο λαός να αποφασίσει; Εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχει τελικό κείμενο, συνεπώς για ποιο πράγμα άρχισαν ήδη να κραυγάζουν κάποιοι για να πετύχουν το μεγάλο ΟΧΙ;  Μήπως το ερώτημα θα αφορά τελικά θέματα αρχής, ή θέματα ορθής διαχείρισης, ή ακόμη και θέμα επιλογής γεωπολιτικής θέσης; Θα είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να δούμε το κείμενο πάνω στο οποίο θα γίνει το δημοψήφισμα. Πιστεύω πως ακριβως αυτό το θεματάκι μπορεί να οδηγήσει σε ακύρωση την όλη άσκηση.

Άστε που υπάρχει και κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό: θα ισχύουν οι έστω γενικές και ασυμπλήρωτες προτάσεις των δανειστών την 5^η Ιουλίου;

Οι επιλογές: ακόμα λοιπόν και αν γίνει δημοψήφισμα, ακόμη και αν ισχύουν οι προτάσεις των δανειστών, ποιες θα είναι οι επιλογές του ελληνικού λαού; Δηλαδή αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας το παράλογο της άσκησης; Γιατί αν ο λαός πει ΝΑΙ, έχει μπροστά του μια εξαιρετικά δύσκολη (πάλι) περίοδο περισυλλογής, οικονομικής δυσπραγίας με μόνη ελπίδα στο μεσοπρόθεσμο και *αν* η κυβέρνηση και οι θεραπείες δουλέψουν σωστά αυτή τη φορά. Να επαναλάβω για πολλοστή φορά: δεν υπαρχουν θαυματα σε τραγικές καταστάσεις όπως αυτή που περνά η Ελλάδα. Αν όμως ψηφιστεί το ΟΧΙ; Ποια είναι η επιλογή για την Ελλάδα; Πως χρηματοδοτείται η χώρα; Πως επιβιώνουν οι τράπεζες; Ποια η θέση της χώρας σε σχέση με την ΕΕ; Ή μήπως το όλο παιγνίδι είναι αυτό; Η από την πίσω πόρτα νομιμοποίηση της εξόδου από την ΕΕ και η πορεία της χώρας μέσα από τις ιδεοπληξίες του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, της ΧΑ, του ΚΚΕ, του Σώρρα και του συνόλου των λοιπών πολλών παλαβών ατόμων και οργανώσεων που υπάρχουν στην Ελλάδα και φαντασιώνονται αντί να ζουν.

Αν είναι αυτό, ο Τσίπρας δεν είναι απλώς ανέντιμος: είναι εγκληματίας.

Οι τράπεζες: οι τράπεζες είναι ήδη «σκελετοί». Οι πλείστες καταθέσεις έχουν ήδη κάνει φτερά, εκείνες που έμειναν είναι οι δεσμευμένες και όλο και βρίσκουν τρόπους οι Έλληνες να αποσύρουν τα λεφτά τους. Τα δάνεια και τα κόκκινα δάνεια παραμένουν, από την μια πλευρά το ισολογισμού, από την άλλη είναι περίπου μόνος Ο Μάριο Ντράγκι.  Δεν νομίζω να μπορούν να ανοίξουν τράπεζες τη Δευτέρα. Άστε και που ο ίδιος ο Ντράγκι θα φάει το κεφάλι του με τόσο ELA που έχει ήδη δώσει στη χώρα.

Αντιλαμβάνεστε επίσης πως με τόσα δισεκατομμυρια ευρώ ήδη εκτός τραπεζών, τυχόν επιστροφή στη δραχμή θα δημιουργήσει ένα εκρηκτικό περιβάλλον μαύρης αγοράς και ένταση της φτώχειας για τους μη έχοντες.

Ο Αλέξης: νοιώθω πως η επιλογή αυτή θέτει και προ αδιεξόδου τον ίδιο τον Αλέξη. Το κόμμα του και το σύνολο των περιθωριακών της χώρας έχει ήδη ξεσηκωθεί για το ΟΧΙ. Αν το πετύχει θα έχει το πρόβλημα που ανέφερα πιο πάνω: δεν υπάρχει επιλογή για το ΟΧΙ. Εκτός και αν μιλάμε – επαναλαμβάνω – για προσχεδιασμένη έξοδο από ΕΕ και το ευρώ και πορεία της χώρα σε αχαρτογράφητα νερά.  Δεν μπορώ να ξέρω τι έχει στα μυαλό του. Αν όμως βγει το ΝΑΙ; Αν βγει το ΝΑΙ, μετά την κινητοποίηση όλων των φιλοκυβερνητικών δυνάμεων, η μόνη επιλογή του Αλέξη είναι να παραιτηθεί. Που σημαίνει θα χρειαστεί και άλλος χρόνος, και άλλες διαδικασίες για να έχει η χώρα αξιόπιστη ηγεσία. Αλλά δεν τον έχει ούτε τον χρόνο – ούτε τα λεφτά. άρα; Πόσο πιο παλαβή θα μπορούσε να είναι μια τέτοια σοβαρή απόφαση;

Η ΕΕ. Δεν έχω αμφιβολία πως το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ελληνική τραγωδία το φέρει η ίδια η Ελλάδα, οι πολιτικοί της και οι νοοτροπίες της. Από κει και πέρα όμως διαισθάνομαι πως η ΕΕ φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων αναφορικά με την κρίση αυτή. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με ανεπάρκεια, αμέλεια, ή ανικανότητα να αξιολογήσουν και να παρακολουθήσουν ενδελεχώς και από την αρχή την εξέλιξη του προβλήματος και των θεραπειών που είχαν προταθεί, διαδικαστικές δηλαδή αδυναμίες, ή αν το θέμα είναι πολιτικό. Κατά πόσον δηλαδή η επιβίωση μιας περιφερειακής χώρας είναι πολιτικά το ίδιο σημαντική σε σχέση με τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Ίσως να έχει να κάνει και με πιο ρομαντικά ζητήματα: κατά πόσον δηλαδή είχαμε (ή μάλλον δεν…) ένα χαρισματικό άτομο που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, όσο ήταν αυτό εφικτό.

Η περιρρέουσα: *αν* γίνει δημοψήφισμα, τα πράγματα νομίζω είναι ξεκάθαρα. Η Ελλάδα ξύπνησε σε συνθήκες πόλωσης και φανατισμού. Διαβάστε ας πούμε το κελάηδημα του Πάνου Καμμένου:

Η ιστορία του Έθνους γράφτηκε με ΟΧΙ, το ΟΧΙ του 1940 το ΟΧΙ του Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο ΑΝΑΝ το ΟΧΙ της 5 Ιουλίου στη ταπείνωση μας

— Panos Kammenos (@PanosKammenos) June 26, 2015

Ή τις σκέψεις της Ζωής:

Κωνσταντοπούλου: Ο ελληνικός λαός καλείται να δώσει απάντηση αντίστασης στους μνημονιακούς εκβιασμούς και την ασφυξία. 

Ή του Λαφαζάνη & co:

 

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ : ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ «ΟΧΙ» ΣΤΙΣ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ «ΘΕΣΜΩΝ»

 

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει – είναι επιλογή του ιδίου του θεού:

Κάντε κουράγιο…

Και η ρομαντική απάντηση:

Μένουμε;

 

Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την Ελλάδα αλλά και όλη την ΕΕ.

 

*Αν* γίνει τελικά το δημοψήφισμα. Γιατί επιμένω: είναι μια παράλογη απόφαση χωρίς επιλογές, μόνο περιπέτειες.