Άσιμα πασχαλινά (διάφορα)

Πασκάτικα, δεν είχαμε καλύτερη δουλειά, αρχίσαμε τη συζήτηση για τους δυο παλιούς: ποιος κρεμάστηκε; Ποιος πήρε παραπάνω από όσο άντεχε;

Άσιμος ή Σιδηρόπουλος;

Αυτός που κρεμάστηκε ήταν ο Νικόλας.

Συνοπτικά ήταν και οι δυο απεικόνιση των υπαρξιακών διλημμάτων της μεταπολίτευσης και της αντί – κουλτούρας που βρέθηκε απέναντι στην κανονικότητα που ήθελε να προβάλλει η «νέα» Ελλάδα.

Από τη μια οι αυτονόητες ελευθερίες της δημοκρατικής αστικής κοινωνίας, από την άλλη τα όρια που πρέπει να τηρείς (ή δεν πρέπει).

Εκείνος ο τρόπος ζωής που ήταν και κάποιου είδους άλλοθι.

«Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο

μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία

διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας

μ’ επαναστατική φρασεολογία.»

Η επακολουθήσασα ενδελεχής ακρόαση της δισκογραφίας του, έφερε πολλή διάδραση με κάποια σημερινά ζητήματα.

Σε σημείο να λες: Αντί- κουλτούρα; Είσαι σίγουρος;

«Αν ήμουνα η Τζέην και ήσουν ο Ταρζάν

απ’ το Ελ Αλαμέιν θα `ρχόσουν στο Σουδάν.»

Στις ειδήσεις είναι το Σουδάν,. Δυο αντιπαθητικοί στρατηγοί τσακώνονται μετά από άπειρα πραξικοπήματα, δήθεν για το πως θα επιστρέψουν την εξουσία στους πολίτες.

Σε μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.

«Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ,

να μη μου μείνει μόνο το παράπονο

κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά,

το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.»

Τέτοια ζητήματα δεν νομίζω να τίθενται σε εκείνη τη χώρα. Αν και ομολογώ διάβασα με έκπληξη πως οι συγκρούσεις γίνονται κατά κύριο λόγο στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, η οποία στη μακρά ιστορία εμφύλιών συγκρούσεων είχε κόψει πάντα απ’ έξω!

Η τεράστια αφρικάνική  χώρα πάντως έχει μακρύτερη ιστορία και από τη δική μας. Από κάπου εκεί κοντά είχε ξεκινήσει το ταξίδι του εποικισμού της γης ο πρώτος μακρινός μας  πρόγονος.

Το Σουδάν είναι πλέον η τρίτη μεγαλύτερη χώρα της ηπείρου. Αυτό μετά την επίσημη απόσχιση του νοτίου Σουδάν, το οποίο από το 2011 αποτελεί μια άλλη αναγνωρισμένη χώρα. Σε μια περιοχή με πολλή λάσπη, πολύ Χριστιανισμό, απέραντη φτώχεια και άγνοια του τι θα πει θάλασσα.

Α, έγινε ανεξάρτητη χώρα μετά από δημοψήφισμα όπου σχεδόν 99% είχαν ψηφίσει υπέρ.

Δεν θέλω να βάλω ιδέες!

Θα με βάλλουν στο στόχαστρο οι straight της πατριωτικής σχολής! Και δεν είναι μέρες να στεναχωρήσω κόσμο.

«Τι θα κάνω ήτανε γραφτό

Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ

Να το πουλώ να ζήσω.

Όταν πάω στον παραγωγό

Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό

Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει.

Να `χει σαλέπι, για να σας αρέσει

Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα.

Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια

Να σας καλοκαρδίσω

Για να σας γαλουχήσω.»

Άλλωστε, αλλού πας φυλακή 25 χρόνια αν αμφισβητήσεις τον μεγάλο αρχηγό και τη δεσπόζουσα ιδεολογία. Εδώ τη βγάζουμε ακόμη!

Με δυσκολία!

«Αν ήμουνα αρλούμπα κι εσύ παραμυθάς,

να σου `κανα μια τούμπα κι εσύ να μου γελάς.»

Αν αισθανθήκατε πολιτικό υπονοούμενο πιο πάνω, μπορεί να έχετε δίκαιο. Στους αυτοκινητόδρομους, επιτέλους είδα τη δικαίωση. Η νέα κατάσταση ονομάζεται ΔΔΟ. Ίδιοι άνθρωποι, ίσια κατάσταση, νέο όνομα!!!

ΔΔΟ στα εγγλέζικα όμως: bbf. Αντιλαμβάνομαι είναι η εταιρεία που αγόρασε και την ΚΕΑΝ.

«Αναρωτιέμαι ως πότε

Θε να με τρων αι κόται»

Από τις σημαντικές γνώσεις που έλαβα αυτό το Πάσκα ήταν και το banana index Economist. Ένας δείχτης που συγκρίνει το περιβαλλοντικό αποτύπωμα διαφόρων τροφίμων. Σημείο αναφορά η μπανάνα.

Δεν βρήκα τη σούβλα, αλλά το βοδινό  στέκι βρίσκεται όσο δεξιά είναι ο νέος μας αρχιεπίσκοπος – που είμαι σίγουρος πως νήστευε όλη την περίοδο πριν το Πάσχα.

Στην άκρα αριστερά βρίσκεται το πολύ ταπεινό και τοπικό αθάσι.

Επισκέφτηκα κάθε μια από τις αθασιές μου. Ήθελαν προσοχή. Κλάδεμα τα κλαδιά που πήραν λανθασμένο δρόμο, κόψιμο των καρπών που ξέμειναν από πέρσι και έχουν μαυρίσει τώρα πια, στο δόμο για την ολοκληρωτική τους βιοδιάσπαση.

Σκέφτηκα πως αν στο τέλος του επερχόμενου καλοκαιριού σας πω πως πήρα άδεια για να πάω να μαζέψω αθάσια, θα με φκάλετε πελλόν.

Δεν γίνονται αυτά.

«Στα δελτία των ειδήσεων θα με γράψουν σαν σε σφάξω,

πας φιρί φιρί μου φαίνεται την ψυχή σου ν’ αναπαύσω.

Μου `ρθε κρίση και παλάβωσα μη με βάζεις ν’ αμαρτήσω,

πας φιρί φιρί γυρεύοντας στα μπουντρούμια να σαπίσω.

Αλλά σώπα και μη μου τη βγαίνεις στην κόντρα,

θα βαρέσω κι εγώ κι απαιτώ σεβασμό.

Είναι κάτι φορές που φτηνά τη γλιτώνεις,

με πέντε έξι μπουνιές και δυο τρεις μελανιές.»

Ή μπορεί να γίνονται.

Όχι όπως τα σχεδίασες ή τα επιθυμούσες.

Και φυσικά, πάντα υπάρχουν συνέπειες.

Ίσως το απόλυτο μήνυμα ζωής.

«Μόνο ένας σεισμός μας σώζει, φοβερός κατακλυσμός

μαϊντανός να γίνουν όλα, να χαθεί ο πολιτισμός.

Όπως η Ατλαντίς.»

Βλέπετε τη φωτογραφία;

Τι βλέπετε στη φωτογραφία;

Όλοι;

Βλέπετε;