Ρίπλι

Ο Τόμας Ρίπλι ξεκίνησε ως μικρό-απατεώνας. Όχι από αυτούς τους πολλούς, πραγματικούς που αφθονούν εδώ γύρω.

Ένας πραγματικός απατεώνας μικρού βεληνηκούς στην αρχή – αλλά με μεγάλες προοπτικές. Λίγο ξεγέλασμα, λίγο προσποίηση, λίγο παραποίηση, πράγματα που συνήθως απαξιώνονται ως εγκλήματα «λευκού κολλάρου».

Στη συνέχεια σκότωσε πλάσματα, οικειοποιήθηκε υψηλού προφίλ ταυτότητα, έκλεψε πολλά χρήματα, κατάφερε να περάσει αν όχι απαρατήρητος, κατάφερε να γλιστρά. Κατάφερε να γίνεται συμπαθής. Κατάφερε να τον συμπαθείς, αφού η πλοκή σε έμπλεκε σε αναπάντητους προβληματισμούς:

Ποιος είναι ο καλός; Ποιος είναι ο κακός; Τι θα έπρεπε να γίνει;

Αναφέρομαι στην ταινία. Και στην πρόσφατη σειρά 8 επεισοδίων που παρακολούθησα σε άσπρο και μαύρο.

Η όλη ιστορία είναι αυστηρώς μυθιστορηματική. Και ακολουθεί άλλο δρόμο στην ταινία, άλλο στη σειρά. Η σειρά γυρισμένη σε μινιμαλιστικό άσπρο και μαύρο, εκτός από κάποια δευτερόλεπτα με κόκκινες σταγόνες από αίμα που έγιναν λίγα βήματα κάποιου Σάκη, που στη Ρώμη τον έλεγαν Lucio.

Ένα άσπρο και μαύρο που υποτιμά την εκπληκτική σινεματογραφία σε πανέμορφα Ιταλικά τοπία.

Δεν κάνω εδώ κριτική όμως.

Ο μικρό-απατεώνας Ρίπλι, καταφέρνει σε λίγους μήνες πολλά πράγματα. Στο τέλος και της ταινίας αλλά και της σειράς, φαίνεται να την έχει γλυτώσει.

Στη σειρά όμως, έχουμε μια ξεχωριστή εξέλιξη. Λίγο πριν το τέλος, φαίνεται να παραλαμβάνει από ένα άλλο απατεώνα, το καινούργιο του διαβατήριο.

Από Αμερικανός, έγινε  Εγγλέζος. Γιατί ήθελε να χαθεί εντελώς από την προηγούμενη του ζωή.

Ανάγκες της μυθιστορηματικής πλοκής θα πείτε, ή επιλογές της Netflix, για να προετοιμάσει άλλο ένα πετυχημένο γύρο με τον απατεώνα ήρωα.

Δεν ξέρω.

Το δύσκολο είναι πως τέτοιες δραστικές αλλαγές δεν γίνονται όταν τις χρειάζεσαι. Δεν γίνονται όταν νοιώθεις πως όλα κλείνουν, όλα  τελειώνουν, ή όλα είναι μάταια.

Γίνονται μόνο στα μυθιστορήματα και στις τηλεοπτικές σειρές.

Λυπηρόν.