Υπερασπιζόμενος τον Αλέξανδρο Ντάουνερ.

 

Αν ήμουν δικηγόρος, θα αναλάμβανα την υπόθεση, αλλά θα απαιτούσα ένα γερό ποσό – και θα το ήθελα προκαταβολικά. Γιατί σε κάθε κριτική δημοσίου προσώπου, υπεισέρχεται και η προσωπική εκτίμηση (ή όχι), όσο αντικειμενικός και να θέλει να είναι κάποιος. Τον κ. Ντάουνερ δεν τον συμπάθησα και πολύ από την αρχή (σε αντίθεση με τον Αλβάρο Ντεσότο που συμπαθούσα περισσότερο). Αν τον γνώριζα ποτέ κάτω από άλλες περιστάσεις, μάλλον δεν θα επέλεγα να είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του.

Η «υπεράσπιση» που του προσφέρω εδώ όμως, υπερβαίνει το άτομο, και άπτεται βασικών πολιτικών ζητημάτων.

Ο κ. Ντάουνερ φαίνεται μεν πως έχει κάνει σοβαρή προσπάθεια να μάθει τα της ουσίας και της περιρρέουσας του Κυπριακού, αλλά ορισμένες φορές συμπεριφέρεται  από άτσαλα έως ανεύθυνα, είτε λόγω απροσεξίας, είτε γιατί νοιώθει πως κάπου κάπου πρέπει να την καθίσκει στη μια ή την άλλη πλευρά.

Η τελευταία του δήλωση περί της προεδρίας της ΕΕ από «τους ελληνοκυπρίους» – αντί της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι μια τέτοια περίπτωση.  Νομίζω πως ο κ. Ντάουνερ γνωρίζει πάρα πολύ καλά και τη διαφορά, αλλά και τη σημασία της διαφοράς. Γνωρίζει πως η ταύτιση της ΚΔ μόνο  με τους Εκς είναι μια πάγια τουρκική θέση, ενώ την ίδια στιγμή γνωρίζει πως οποιαδήποτε «σκιά» στο πλήρες και αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Εκ να είναι ταυτόχρονα και η επίσημη ΚΔ  αποτελεί κόκκινη γραμμή για τους Εκς.

Πως μπορεί να υπερασπιστεί κάποιος αυτό τον άνθρωπο λοιπόν; Η απάντηση είναι μπαίνοντας στην επίθεση, και αναδεικνύοντας την υποκρισία των κατηγόρων του. Και κατήγοροι του είναι όλα τα κόμματα, ακόμα και ο πρόεδρος της δημοκρατίας, από τα προλυσικά ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ έως τους λυσοφοβικούς όλων των άλλων κομμάτων. Η ένταση μάλιστα της επίθεσης ήταν τόσο μεγάλη, που όχι μόνο αναδεικνύει την υποκρισία των πολιτικών ηγετών – πού βρήκε ας πούμε τόσο πάθος ξαφνικά ο Άντρος Κυπριανού; – αλλά δείχνει και την ανασφάλεια που τους διακατέχει.

Και τους διακατέχει ανασφάλεια γιατί γνωρίζουν πως ντε φάκτο αυτό που λέει ο κ. Ντάουνερ είναι σωστό. Από το 1964 η Κυπριακή Δημοκρατία έχει περάσει στα χέρια των ελληνοκυπρίων. Ανεξάρτητα του γεγονότος πως οι τουρκοκύπριοι έφυγαν (ή τους διώξαμε, αυτό είναι άλλο ζήτημα), η ουσία είναι πως η κρατική οντότητα ΚΔ υπάρχει, ελέγχεται από ένα σύνταγμα, το οποίο αποτελεί πλέον μέρος του ευρωπαϊκού κεκτημένου, και σε εκείνο το σύνταγμα υπάρχει ρόλος και δικαιώματα για την Τκ κοινότητα και τους Τκς.  

Ρόλος, που αυτή τη στιγμή μένει απόλυτα κενός.

Από τη στιγμή που υπάρχει αυτό το θεμελιώδες συνταγματικό κενό, ό,τι και να φωνάξουν οι Εκ πολιτικοί, πάει χαμένο.  Και για τους πλείστους αυτών, αν τους το πεις κατάμουτρα, είτε θα δείξουν πόσο αχάπαροι είναι, είτε θα σε αποκαλέσουν προδότη.

Και αυτό συμβαίνει γιατί νομίζουν πώς επαναλαμβάνοντας  το σύνθημα «το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής» θα το πιστέψει όλος ο κόσμος, και θα αλλάξουν οι πραγματικότητες.

Ε, αυτό δεν γίνεται.

Να τους θυμίσει κάποιος πως συνομιλίες για το Κυπριακό πρόβλημα συνεχίζονται από το 1968;

Όταν δεν υπήρχε ούτε εισβολή ούτε κατοχή.

Ε για πιο πράγμα συζητούσαν τότε;

Και τι εξυπηρετεί αυτή η φανατική προσήλωση σε μια ψευδαίσθηση, ή αν θέλετε σε ένα ψέμα;

Για το θέμα έγραψα ξανά  στην «Επανένωση» και εδώ.

 

Το πρόβλημα μας δεν τελειώνει εδώ, ή μάλλον δεν ξεκινά το 1968. Πάει πιο πίσω, στο 1964 όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε για πρώτη φορά την έλευση ειρηνευτικής δύναμης στην Κύπρο. Σε εκείνο το ψήφισμα, που αξιοποιούμε ως την σφράγιση της διεθνούς μας αναγνώρισης, και άρα την νομιμοποίηση των Εκ ως ΚΔ, ο ΟΗΕ κάνει επίσης αναφορά  στο … «πρόβλημα της Κύπρου».

Ε, ποιο πρόβλημα υπήρχε τότε ρε κοπέλια;  Ο περονόσπορος ή το σηριβίδιν;

Διαβαστε την έβδομη παραγραφο του ψηφίσματος 186 του 1964.

  «7. Συστήνει περαιτέρω όπως ο Γενικός Γραμματέας διορίσει, σε συμφωνία με την Κυβέρνηση της Κύπρου και τις Κυβερνήσεις Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένου Βασιλείου, έναν μεσολαβητή ο οποίος θα καταβάλει μέγιστες προσπάθειες μαζί με τους εκπροσώπους των κοινοτήτων και επίσης μαζί με τις προαναφερθείσες τέσσερις Κυβερνήσεις, για το σκοπό της προώθησης μιας ειρηνικής επίλυσης και μιας συμφωνημένης διευθέτησης του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Κύπρος, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, έχοντας υπόψη την ευημερία του λαού της Κύπρου ως συνόλου και τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. O μεσολαβητής θα δίνει περιοδικά αναφορά στο Γενικό Γραμματέα για τις προσπάθειές του.»

Επαναλαμβάνω, εν γνώσει μου, πολύ μοναχικά: το Κυπριακό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Είναι ΚΑΙ πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Υπάρχουν παράμετροι σημαντικές για τη μια και παράμετροι σημαντικές για την άλλη πλευρά. Αυτή η ιεράρχηση δεν ταυτίζεται, και ακριβώς επειδή δεν ταυτίζεται, υπάρχει το κυπριακό πρόβλημα.

Δεν είμαι σίγουρος ποια θα έπρεπε να ήταν η συμπεριφορά μας, για διαπραγματευτικούς  ή επικοινωνιακούς αν θέλετε λόγους. Εκείνο που φαίνεται όμως είναι πως έχουμε επαναλάβει τόσες πολλές φορές τα ίδια συνθήματα που θεωρούμε πως είναι πλέον η μόνη αλήθεια.

Ενώ φυσικά έχουμε δηλητηριάσει τον κόσμο σε τέτοιο βαθμό που δεν δύναται να *δει* και την αλήθεια της άλλης πλευράς.

Και φοβάμαι πως η αδυναμία μας να *δούμε*τη θέση της άλλης πλευράς, έστω και αν δεν συμφωνούμε μαζί της, προδιαγράφει ένα απελπιστικό μέλλον. Η δυνατότητα οποιουδήποτε προέδρου να περάσει οποιοδήποτε σχέδιο, όσο καλό και να είναι,  σε ένα κοινό που έχει σίγουρη τη μόνη αλήθεια, βρίσκεται κοντά στο μηδέν.

Ο Ντάουνερ θα πάει πίσω στην Αυστραλία σε λίγους μήνες. Πολύ λίγοι θα νοιαστούν αν η «υπεράσπιση» που του έκανα είναι αξιόπιστη ή όχι.

Δυστυχώς όμως, θα είναι επίσης πάρα πολύ λίγοι εκείνοι που θα στενοχωρηθούν πως ούτε αυτός κατάφερε να λύσει το πρόβλημα για το οποίο ανέλαβε τη θέση.