Το Βουφαβέντο, που δε φοβάται τους ανέμους.

Ανέβασα κάμποσες φωτογραφίες στο ΦΒ, αλλά μετά θυμήθηκα πως είχα κάνει πριν ένα περίπου χρόνο ανάρτηση για την Καντάρα. Δεν μπορούσε να λείπει το Βουφαβέντο, το λιγότερο γνωστό από τα τρία κάστρα της οροσειράς του πενταδακτύλου.

Προσεχώς και ο θρυλικός Άγιος Ιλαρίων για να κλείσει η τριάδα.

Ο φίλος που πήγαμε μαζί με ρώτησε αν υπάρχει είσοδος στο κάστρο αυτό.

Όχι του λέω, δεν έβρισκαν κάποιο να ανεβαίνει κάθε μέρα 200 μέτρα υψόμετρο μέσα από σκαλιά και ανηφορικά μονοπάτια για να κόβει εισιτήριο.

Και αυτή μου η απορία παραμένει, με ποιο σκεπτικό έκτιζαν τα κάστρα εκεί πάνω; Θα έβγαινε η γλώσσα τους και να τα κτίσουν και να τα συντηρήσουν, και να τα προστατέψουν.

 Άσε που οι εχθροί θα έπρεπε να ήταν υπερήρωες για να ανέβουν εκεί πάνω.

Είχα πάει για πρώτη φορά εκεί προς το τέλος του 2003, εκείνη τη χρονιά που είχαν ανοίξει τα καντζέλια. Πήρα το δρόμο για το Βαρώσι, πριν την Κυθρέα αριστεραά προς τα  πάνω, και ακριβως στη ραχη της οροσειράς, με τα πέντε δάχτυλα στα δεξιά μου,  πήρα τον χωματόδρομο που οδηγούσε στο κάστρο.

Ήμουν μόνος, και ο δρόμος φαινόταν μακρύς. Μετά από λίγη ώρα βλέπω μπροστά μου στρατό. Αυτοκίνητα, και στρατιώτες να είναι διασπαρμένοι γύρω από το δρόμο. Το ένστικτο μου είπε να στραφώ πίσω.

Η λογική υπέδειξε όμως πως μια πανικοβλημένη κίνηση θα προκαλούσε ερωτήματα.

 

Γι’ αυτό συνέχισα.

Ο σκοπός με σταμάτησε, και με ρώτησε κάτι στα τούρκικα. Απάντηση στα αγγλικά. Η συνεννόηση δεν είχε ελπίδες, και έτσι έφερε το λοχαγό του.

Με το μπλε μπερέ.

«Που πάεις;» Ρωτά στα αγγλικά.

«Στο κάστρο του Βουφαβέντο», λέω.

Α, μάλιστα! Είναι άλλα 2-3 χιλιόμετρα, θα φτάσεις σε μια μικρή πλατεία, αλλά μετά είναι πάρα πολύ δύσκολο να ανέβεις. Υπάρχουν σκαλιά, και παίρνει πάνω από μια ώρα η ανάβαση.

Ευχαριστώ του λέω, όμως *εσείς * τι κάνετε εδώ;

Πολλοί φίλοι που άκουσαν τη διήγηση από τότε, με έφκαλαν πελλόν που έκαμα τέτοια ερώτηση.  Δεν αναφερόμουν φυσικά στην γενικότερη ιδέα της παρουσίας του τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Αναφερόμουν στην παρουσία τους εκείνη τη μέρα.

Ο τούρκος λοχαγός μου απάντησε: «είναι η πρώτη μέρα του κυνηγίου, και είμαστε εδώ για να προστατεύουμε τις κλειστές περιοχές.»

Ώπα! Και περιβαλλοντικά ευαίσθητα τα μεχμετζίκ!

Οι οδηγίες του λοχαγού ήταν σωστές. Και σε λίγο πραγματικά έφτασα στη μικρή πλατεία. Μου έκανε εντύπωση αμέσως ένα μνημείο. Αφιερωμένο στους νεκρούς ενός αεροπορικού δυστυχήματος που είχε γίνει το 1988, και δεν θυμόμουν καθόλου.

Το αεροπλάνο ήταν γιουγκοσλαβικό, και το μνημείο ήταν έτσι:

 

Γιουγκοσλάβοι, μόνιμοι κάτοικοι.

 

Σήμερα, παραδόξως, το μνημείο ήταν κατεστραμμένο, για λόγους που δεν μπορώ να αντιληφθώ.

Η διαδρομή μας σήμερα ήταν από τα δυτικά. Ανεβήκαμε προς τον Πενταδάκτυλο πολύ πριν την Κυθραία, πήραμε το δρόμο για το Βουνό (Taskent). Το χωρίο των «κυριών», αφού εκεί μεταφέρθηκαν οι κάτοικοι της Τόχνης μετά το 1974. Οι κάτοικοι, οι γυναίκες δηλαδή, αφού τους άνδρες τους είχαν καθαρίσει όλους οι δικοί μας με την έναρξη της Τουρκικής εισβολής.

Γι’ αυτό, είχαν μείνει μόνο οι κυρίες…

Ίσως να δικαιολογείται και η κατασκευή της τεράστιας σημαίας δίπλα από αυτό το συγκεκριμένο χωρίο.

Με κανένα  τρόπο όμως δεν δικαιολογείται η γενικότερη υπερβολή και κόμπλεξ που έχουν απ’ εκεί με τις σημαίες και τα μνημεία. Ξεπερνά ακόμα και τα δικά μας υψηλά επίπεδα.

Η σημαία λοιπόν:

Η σημαία σε κόκκινο και λευκό.

 Ο δρόμος μόλις και χωρούσε ένα αυτοκίνητο, αλλά σε σχέση με το 2003, ήταν τουλάχιστον ασφαλτοστρωμένος.

Λίγο πιο πάνω βρήκαμε μια εκκλησιά.

Παναγία Αψιδιώτισσα.

Μαθαίνω πως είναι η παναγία η Αψιδιώτισσα.

Ο σκελετός στέκει καλά, αλλά είναι ουσιαστικά καταφύγιο ζώων…

Μια σκοπιά στέκει εκεί κοντά.

 

Σκοπιά.

Και θυμίζει την πολιτικά «γεμάτη» μας ιστορία.  Που δε σε αφήνει ποτέ.

 

Υπέρ και κατά του Ερντογάν.

Με λίγη προσπάθεια θυμάσαι και τα παλιά:

 

ΕΝΩΣΙΣ

 

Ψάχνοντας για την εκκλησία, βρήκα και ένα πολύ περίεργο «Panagia Apsidiotissa Horror Movie» . όποιος ξέρει τούρκικα ας μας διαφωτίσει, αλλά προς το τέλος λίγο τρόμο ένοιωσα…

Κα φτάνουμε στην αφετηρία του μονοπατιού.

 

Που δεν φοβάται τους ανέμους...

Τα παιδάκια μέτρησαν 595 σκαλιά. Αν υπολογίσουμε και το μονοπάτι, και αν υποθέσουμε πως ήταν μόνο σκαλιά, δε θα μας έφταναν ούτε 2500 για να φτάσουμε μέχρι πάνω.

 

Από χαμηλά.

 

 

Λίγο ψηλότερα.

Μετά από πολλή ώρα βλέπεις τουλάχιστον τη βόρεια παραλία, και ανασαίνεις. Α! Θυμάστε το ψευδορεύμα;

 

 

Εδώ φτιάχνεται το ψευδορεύμα!

200 μέτρα (κάθετα) πιο πάνω, δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε:

 

 

2500 χιλιάδες σκαλιά πιο πάνω, να μάθετε!

Όμως είμαστε εκεί:

 

 

Βουφαβέντο.

 

 

Βουφαβέντο.

Τα σκατά της τσούρας ήταν ακόμα και εκεί πάνω. Δεν καταλαβαίνω γιατί:

 

 

Σκατά τσούρας.

Όμως ήμασταν εκεί.

 

 

Βουφαβέντο.

 

Α!!! Βουφαβέντο.

 

Το παράθυρο.

Το άλλο κάστρο, από ψηλά:

 

Κερύνεια.

Και η οροσειρά μου:

 

Πενταδάκτυλος.

Η κατάβαση έγινε πολύ πιο γρήγορα.

Και ο ουρανός είχε γίνει πιο μουντός. Οι φίλοι μου οι Οικολόγοι θα κάθονταν πάνω στα κάρβουνα, αφού είχαμε παντού ψεκασμούς και chemtrails 🙂

 

Chemtrails.

 

 

Chemtrails.

Συνεχίσαμε προς ανατολάς. Τα πέντε δάκτυλα ήταν μπροστά μας – ανοικτά:

Πέντε δάχτυλα.

Το εστιατόριο πάνω στη ραχούλα μεγάλωσε, κιτσάρισε…

Μη καπνίζετε.

Δεν ξέρω αν είναι τουρκικό, τουρκοκυπριακό, ή τι άλλο, αλλά είχε φούρνο που έβγαλε φρέσκο ψωμί:

 

Ψωμί.